Het doel van ons gemeente-zijn is dat we als gemeente(leden) groeien in de verborgen omgang met God, groeien in de onderlinge gemeenschap, samen één zijn in veelkleurigheid, verbonden met, gastvrij naar en dienstbaar aan de samenleving en de wereld.

23 mei 2021

Gemeente van Jezus Christus,
Hier gebeurt iets bijzonders, zo eindigde Marnix in het prachtige filmpje wat we net zagen.
Hier gebeurt iets bijzonders, dat zal ook het gevoel op die eerste Pinksterdag zijn geweest.
De leerlingen van Jezus waren bij elkaar. Jezus was er niet meer, die was wonderlijk ten hemel gevaren. Maar Jezus had beloofd hun niet alleen achter te laten. Hij had hen opgedragen in Jeruzalem te blijven wachten tot die belofte vervuld zou worden.
En op de dag van het Pinksterfeest, eigenlijk het joodse weken- of oogstfeest, gebeurde dat wat Jezus had beloofd. Maar vast niet op de manier waarop zij het verwacht hadden. Een hevige windvlaag, tongen als van vuur en het spreken in vreemde talen.
Hier gebeurt iets bijzonders.
Maar wat gebeurt er nu precies? Wie of wat is de Heilige Geest? Hoe kunnen we haar duiden?
Zoals het filmpje net al liet zien is de Geest niet in één beeld te vangen.
Petra, Marnix en Karla zoeken naar woorden en beelden en delen ervaringen, zonder dat het in één woord te vangen is. Openbarstende natuur, bloemen, de windvlaag van Pocahontas, kerkmuren die verdwijnen, de Geest als God-dichtbij, als trooster en genezer.
Het verhaal gaat van een jongetje dat thuiskwam uit school en bij de thee met koekje aan zijn moeder vroeg: mam, is de Heilige Geest echt overal?
Ja, antwoordt de moeder, de Heilige Geest is echt overal.
Ook hier in de straat? Ja, ook hier in de straat.
Ook hier in huis? Ja, ook hier in huis.
Hij kijkt om zich heen, ziet de koektrommel en vraagt: ook in de koektrommel? De moeder denkt even na, maar ja, als de Heilige Geest overal is, dan ook in de koektrommel.
De jongen pakt de koektrommel, slaat heel snel het deksel erop en zegt: Zo, ik heb ‘m!
Hoe de moeder dat dan weer oploste, dat weet ik niet…
Maar het is een mooi beeld wat misschien ook wel iets over ons zegt, wat zouden we soms graag een eenvoudig antwoord hebben op grote vragen zoals, wie is de Heilige Geest nu precies?
Zouden we ‘m zo uit een doosje tevoorschijn willen halen, kijk, dit is ‘m.
Maar dat dat niet kan zegt misschien wel alles over de Heilige Geest: niet in een hokje of koektrommel te plaatsen.
Want als de Heilige Geest iets is, dan is het beweging.
We kunnen ook nooit over de Heilige Geest praten los van God en van Jezus, die drie horen bij elkaar.
En God werkt op in ieder geval twee manieren, zo leren we met Pinksteren:
God werkt door zijn volgelingen, die door de Heilige Geest gemachtigd zijn om in de voetstappen van Jezus te lopen en te doen wat Hij deed. Je zou kunnen zeggen: dat is de kerk.
En de Heilige Geest werkt door Jezus te openbaren op verrassende manieren en op verrassende plekken. En je zou kunnen zeggen: dat is het koninkrijk.
De Heilige Geest brengt iets teweeg en zet mensen in beweging. De Heilige Geest stelt mensen in staat om achter Jezus aan te gaan en God zichtbaar te maken in de wereld waarin zij leven.
De heilige geest werkt naar binnen in de gemeenschap van volgelingen van Jezus, de kerk en dan weer naar buiten, de wijde wereld in, dat hele gebied waarin God werkt, zijn Koninkrijk.
Dat maakt Pinksteren ook spannend, en een uitdaging.
Alsof we nog niet genoeg beelden voorbij hebben horen komen over de geest en Pinksteren, voeg ik er nog één aan toe. Een die ik tegenkwam. Het is het beeld van een bus, een touringcar, een uitjesbus, gevuld met christenen.
Tourbuschristenen, noemt de Amerikaanse schrijver Lee Strobel ze.
En die tourbuschristenen zitten veilig in de bus en trekken door de wereld en kijken uit hun raampje naar wat er daar buiten allemaal gebeurt, maar maken er geen deel vanuit.
De auteur schrijft: het wordt pas spannend als we de chauffeur vragen om te stoppen en uit de bus te springen en er deel vanuit te gaan maken en Gods geest te vragen waar wij nodig zijn.
Nu sprak dit beeld mij niet per se aan omdat ik denk dat ons gevaar is dat we niet in de echte wereld leven, ieder van ons leeft in verbinding met de wereld om ons heen, sterker nog, wij maken zelf helemaal deel uit van die wereld.
Maar misschien vinden we het wél wat spannender om met de geest van God in de wereld te staan. En nogmaals, die wereld omvat ook ons eigen leven, wij staan daar niet buiten.
Paulus schrijft aan de Romeinen: het is de geest die Christus uit de dood heeft opgewekt die in u woont.
Als je dat op je in laat werken, de kracht van die geest, die Christus deed opstaan uit de dood, die kracht is in u, in jou, in mij, in ons.
Door die kracht is niets onmogelijk. En we mogen er telkens weer op terug vallen als het ons te onmogelijk lijkt.
Het lied van de Rode Roos wat we net hoorden, vertelt ons iets over onze eigen identiteit, en dat vinden we ook vaak genoeg moeilijk om te bezien vanuit Gods ogen.
En om met de kracht van de Geest in het leven, in de wereld te staan, te geloven dat we een verschil kunnen maken, en niet alleen dat die ander dat kan, maar dat jij, dat u, dat zelf kan, dat is volgens mij voor ons een spannende uitdaging.
Lee Strobel maakte een gebed om ons uit die bus te krijgen, en te geloven dat we met Gods Geest in ons van betekenis zijn voor onze leefomgeving én groter dan dat. Het gaat zo:
Heilige Geest, gebruik me om een verschil te maken.
Gebruik me om een goede invloed te hebben op een jongere
Gebruik me om iemands pijn te verzachten.
Gebruik me om iemands gebed te verhoren.
Gebruik me om iemand te voeden die honger heeft.
Gebruik me om een kind te redden.
Gebruik me om iemand bij U te brengen.
Gebruik me om iemands eenzaamheid te doorbreken.
Gebruik me om iemands geloof te verdiepen.
Gebruik me om iemand aan te moedigen.
Gebruik me om een gebroken mens te helpen begrijpen dat hij geliefd is in uw ogen.
Ik wil niet alleen kerken en kathedralen bezichtigen door de ramen van de bus.
Ik wil mijn mouwen oprollen en er zelf één zijn.
Heer, gebruik me om een levende kathedraal te zijn die toegewijd is aan U.
De pinkstervraag van vandaag is, durf je de koektrommel te laten voor wat hij is en voor de beweging te gaan?
Waarvan je nooit precies weet waar je uitkomt, maar die je wel dichter bij God brengt.
Durf je te ontdekken wie jij bent als rode roos, als mensenkind en dan ook de stap naar de ander te zetten om hem of haar te laten weten hoe bijzonder de ander is.
Durf je je over te geven aan de kerk als plek waar de Geest werkt en te vinden is, en je dan door die Geest ook weer naar buiten te laten duwen, om te zien waar jij een verschil kan maken?
Dan blijven we voortdurend het pinksterfeest vieren en nemen we elkaar in de arm, hopelijk snel weer echt, om elkaar in diezelfde arm te knijpen en het samen proberen te bevatten en te geloven:
Dat we hier niet alleen zijn en wij deel uitmaken van het feest van God, wat een voorrecht om daar ook weer van te mogen delen.
Of het nu bij de voedselbank is, of straks de bloemen op het plein, een avondmaalsstel, je tijd, je geld, een gebed, je talenten, ga zo maar door.
We doen het niet alleen, we doen het in de voetstappen van Jezus, door de kracht van de Heilige Geest.
Halleluja, amen.