6 april 2025
Gemeente van Jezus Christus,
Zoals jullie misschien wel weten heb ik een aantal zussen. Zij zijn al vele jaren fan van de band Mumford & Sons. Nu hebben ze mij ook zo ver gekregen dat ik in november met ze mee ga naar het optreden van de band in het Ziggo Dome. ‘Maar’ zo zeiden ze ‘dan moet je wel de muziek gaan luisteren, anders kan je niet meezingen….’. Zo gezegd, zo gedaan en zo begon ik afgelopen week met het luisteren van hun nieuwste album. Het eerste nummer daarop heet ‘Malibu’ een titel die nog niet zoveel zegt, maar ik werd verrast. Ik wil een stukje met jullie luisteren en wie weet kunnen jullie mijn verraste gevoel begrijpen.
In all my doubt
In all my weakness
Can you lead?
I fall behind
But like you promise
You wait for me
And I feel a spirit move in me again
I know it’s the same spirit that still moves in you
I don’t know how it took so long to shed this skin
Live under the shadow of your wings
You are all I want
You’re all I need
I’ll find peace beneath the shadow of your wings
I’m still afraid
I said too much
Or not enough
You’d only see
The ghost still rising
A broken touch
But walking through the valley was what brought me here
I knew I would never make it on my own
And I don’t know how it took so long to shed this skin
Live under the shadow of your wings
Het eerste nummer het nieuwste album van deze aardig bekende band is een christelijk aanbiddingsnummer zo ontdekte ik. ‘In alle twijfel, in al mijn zwakheid, kunt U mij leiden? U bent alles wat ik wil en wat ik nodig heb. Ik vind vrede in de schaduw van uw vleugels.’ Ze hebben het ook over de vallei, de diepte in je leven waar je soms doorheen moet, wat doet denken aan Psalm 23.
Het is een kwetsbaar nummer, intiem en ingetogen. Iemand geeft toe dat hij achterop raakt, maar dat hij weet dat er op hem gewacht wordt. Het gaat over angst, twijfel en zwakte. De kwetsbaarheid van dit nummer herkende ik terug in de beide lezingen van vandaag.
U bent alles wat ik nodig heb. Of om het met Paulus te zeggen: ‘Ik wil één met Christus zijn.’ Paulus schrijft hier aan de gemeente in Filippi over zijn bekeringservaring. Hoe op de weg naar Damascus alles voor hem veranderde. Dat de ontmoeting met de opgestane Jezus zijn leven op zijn kop zette en hij alles ging herwaarderen. Heel economisch heeft hij het over een winst en verlies rekening waar opeens de zaken compleet omgekeerd werden. Alles waarvan Paulus dacht dat het hem dichterbij God bracht, leidt hem nu juist weg van Christus. Alles staat op losse schroeven.
In de loop van zijn betoog wisselt Paulus van de verleden tijd, wat hem eens is overkomen, naar de tegenwoordige tijd, wat Christus nu voor hem betekent. Hij wil Christus leren kennen, de kracht van zijn opstanding ervaren, delen in Jezus’ lijden en een Jezus gelijk worden in zijn dood. Dat is nogal wat om te zeggen, maar vooral deelt Paulus hiermee het verlangen dat in hem leeft. Hij spreekt hier over zijn zoektocht hoe hij, als apostel, volgeling van Jezus kan zijn en Jezus steeds beter kan leren kennen. Het is een zoektocht die hem tot bescheidenheid dwingt (al vinden we dat misschien niet zo bij Paulus passen). ‘Niet dat ik zover ben en mijn doel al heb bereikt, maar ik houd vol.’ Paulus beschrijft hoe hij gegrepen is door Jezus en hem nu wil begrijpen, steeds opnieuw, steeds beter.
Zo op weg naar de Goede Week zetten deze bevlogen woorden van Paulus mij aan het denken. Voel ik mij gegrepen door Jezus? Wat betekent dat voor mij? Grote vragen waar ik niet zo 1, 2, 3 een pasklaar antwoord op heb. Vragen die ook met de tijd iedere keer een nieuw antwoord lijken te krijgen, omdat de verhalen over Jezus zo rijk aan betekenis zijn. Steeds ontdek ik nieuwe kanten en aspecten van de weg die Hij gegaan is.
Wat ik wel weet is dat bijvoorbeeld het verhaal over Jezus in Getsemane mij altijd aangrijpt en diep raakt. Het is een tekst die bijna nooit op een zondag gelezen wordt en waar ik dus nog nooit over gepreekt heb. Ik voel een soort schroom om bij deze intense tekst veel eigen woorden te gebruiken. Maar als ik woorden zou moeten geven aan wat mij zo aangrijpt aan dit deel van het lijdensverhaal van Jezus, dan is het wel de krachtige kwetsbaarheid van Jezus.
Aan het begin van het evangelie wordt Jezus uitgedaagd door de satan in de woestijn. Meer nog dan daar voel je dat Jezus hier op het punt staat te breken. Er staat dat hij zich onrustig en angstig begint te voelen en tegenover zijn 3 meest vertrouwde vrienden geeft Jezus toe dat hij dodelijk bedroefd is. Als er één punt is waarop alles even anders had kunnen gaan, dan is het wel hier, zo voel je aan.
Laten we nog een keer horen hoe de evangelist het vertelt: ‘Jezus liep nog een stukje verder, liet zich toen op de grond vallen en bad dat dit uur zo mogelijk aan Hem voorbij mocht gaan. Hij zei: ‘Abba, Vader, voor U is alles mogelijk, neem deze beker van Mij weg. Maar laat niet gebeuren wat Ik wil, maar wat U wilt.’
‘Walking through the valley is what brought me here’ zong Mumford & sons. Het lijkt wel de opmaat naar hoe Jezus dit moment en alles wat nog komt beleeft. Dwars door het donkere dal gaat Jezus en dat doet wat met hem. We ontmoeten hier een kwetsbare Jezus, die voor een keuze staat. Ga ik het donker en de onmenselijke eenzaamheid tegemoet of loop ik ervoor weg? Jezus wist heel goed wat hem te wachten stond, hij had het zijn leerlingen immers al 3 keer gezegd. Het was de dood die op hem wachtte. Waar haal je dan de kracht vandaan om trouw te blijven en te zeggen: ‘laat niet gebeuren wat ik wil, maar wat U wilt.’?
De krachtige kwetsbaarheid van Jezus en de veelzeggende slaap van zijn allerbeste vrienden is wat mij diep raakt. Hoe de leerlingen misschien wel willen, maar dat ze niet bij machte zijn Jezus de steun te geven die hij nodig had op dit moment in zijn leven. Het besef Jezus net zo goed behoefte had aan de troost en de leiding van zijn Vader. Maar ook wordt duidelijk dat Jezus uit vrije wil de liefde van de Vader beantwoord en de weg gaat die Hij te gaan heeft. Een keuze die eigenlijk te groots is om te kunnen doorgronden als mens.
Misschien voelen wij ons tegenover de verhalen over het lijden, sterven en opstaan van Jezus net als die jongeman waarover Marcus als enige evangelist vertelt: naakt en weerloos. Het lijkt een onbeduidend detail zo op het einde, maar het zegt zoveel. Als al zijn leerlingen al gevlucht zijn is er een niet bij name genoemde jongeman die Jezus als laatste achterlaat. Als de soldaten ook hem gevangen willen nemen, dan vlucht hij naakt weg terwijl de soldaat zijn kleren in zijn hand houdt.
De wetenschappers hebben in de loop van de geschiedenis hun hoofd erover gebroken wie dit zou kunnen zijn. Verschillende theorieën zijn er geweest. Was het een slaaf, een leerling van Jezus of misschien zelfs de evangelist Marcus zelf?
Het kan zijn dat de evangelist deze anonieme figuur heeft ingevoegd als identificatiefiguur voor ons allen. Om woorden te geven aan het overweldigende en indringende gevoelens die de lijdensweg van Jezus bij ons op kunnen roepen. Om te vertellen dat deze weg ons kwetsbaar en naakt laat zijn, ontdaan van alles waar we een beroep op kunnen doen. Ook wij kunnen Jezus niet ‘helpen’, maar zijn van hem afhankelijk. Wat we kunnen doen is Jezus volgen op zijn weg dwars door het dal heen om uiteindelijk met hem voor de Vader te staan.
En die jongeman? Die komt nog één keer terug. In het lege graf, waar hij in het wit gekleed de vrouwen vertelt dat ze niet bang moeten zijn omdat Jezus is opgestaan. Is het dezelfde jongeman? We weten het niet, maar is het niet een de paasgedachte bij uitstek dat wij, als we alles af durven te leggen en onze naaktheid en kwetsbaarheid als mens toe durven te geven, wij God de gelegenheid geven een wit Paaskleed om ons heen te leggen als teken dat wij nieuwe mensen zijn?
Maar daar zijn we nog niet. Voor nu is de vraag aan ons: durven wij alles af te leggen om kwetsbaar en naakt achter Jezus aan zijn weg te gaan?
Amen.
