Het doel van ons gemeente-zijn is dat we als gemeente(leden) groeien in de verborgen omgang met God, groeien in de onderlinge gemeenschap, samen één zijn in veelkleurigheid, verbonden met, gastvrij naar en dienstbaar aan de samenleving en de wereld.

3 mei 2020

Gemeente van Jezus Christus,
Dit is een foto van het Cross of Nails. Sommigen van jullie zullen zich misschien herinneren dat ik hier al eens eerder over heb verteld. Het is zo’n krachtig symbool van vrede en verzoening, dat ik het graag nog een keer vertel.
Aan het begin van de 2e wereldoorlog werd de kathedraal van Coventry gebombardeerd. In de ruïnes vond de provoost Dick Howard twee balken uit het plafond in de vorm van een kruis. Hij nam drie Middeleeuwse nagels uit de brokstukken en smolt die samen in de vorm van een kruis. In een kersttoespraak op de radio, enkele weken na het bombardement sprak hij over vergeving en verzoening.
Heel kort na de oorlog, in 1947, nam Dick Howard een paar andere nagels uit de ruïne, maakte net zo’n kruis als in zijn verwoeste kathedraal stond en nam die mee naar de steden Kiel, Dresden en Berlijn. Steden die totaal verwoest waren door de geallieerden. Daar wilde hij het hebben over vergeving en verzoening.
Een uitgestoken hand naar hen die door velen als ‘de vijand’ werden beschouwd. Een uitgestoken hand in de vorm van het kruis van Christus. Christus die voor iedereen heeft geleden aan het kruis.
Vandaag de dag staan er over de hele wereld meer dan 230 kopieën van het oorspronkelijke kruis. Ze staan op plekken die getekend zijn door oorlog en geweld, of op plekken waar aan vrede en verzoening gewerkt wordt. Zo stond er dus één in de kerk in Den Haag, Bezuidenhout, waar ik hiervoor predikant was. Deze foto heb ik gemaakt in de Gedächtniskirche in Berlijn. Ik wist niet dat er daar één stond, maar herkende het onmiddellijk. Een kerk met een hele geschiedenis. Er staat er een in een township in ZuidAfrika en een in de Palestijnse gebieden.
Dit kruis staat voor mij symbool voor vrijheid en voor de pijn en inzet die het vraagt om vrijheid te vinden en te behouden. Want al ben ik van een generatie die niet anders kent dan vrijheid, toch ben ik me er heel goed van bewust dat vrijheid een kostbaar goed is.
Ik gebruik bewust het woord pijn. Het symbool van het kruis houdt altijd iets oncomfortabels. Je weet dat het een heel heftig martelwerktuig was. Juist daardoor laat het zien hoe groot Gods liefdesverklaring aan de mens is.
Zo is vrijheid ook niet iets wat je bezit en wat comfortabel moet gaan voelen, maar is het een actief woord waar aan gewerkt moet worden en wat soms pijn doet. Samen in vrijheid leven kost ons allemaal iets. De afgelopen jaren hebben we allemaal gemerkt hoe dat onder spanning kwam te staan.
En dan hoor ik die woorden van Nehemia: ‘Onze voorouders waren koppig, máár U bent een God van vergeving, genadig en liefdevol, geduldig en zeer trouw: U verliet hen niet.’
Ik laat de woorden wegen en besef: God hoeven we niet uit te leggen hoe ingewikkeld het soms is. Hij weet het, heeft het zelf ervaren. In Jezus gaat God ons voor op die weg van met geduld, in liefde en trouw met anderen samen leven.
Als ik dan om me heen kijk dan kan ik anders danken om onze vrijheid dan voorheen. Ik zie hoe de afgelopen weken geduld, liefde voor je hele directe naaste, trouw in contacten en saamhorigheid opeens op een hele nieuwe manier zijn gaan leven. Dan hoop ik dat we met elkaar deze vrijheid om om elkaar te geven en met elkaar rekening te houden, vast kunnen houden.
Amen