24 september 2017
Gemeente van Jezus Christus,
Het was de zomer van 1978 en een jonge tiener
met de naam Jadav Payeng keerde na een aantal jaren school
in de dichtstbijzijnde grote stad terug naar zijn
geboorteplek, het riviereiland Majuli in India.
Bij aankomst brak echter zijn hart.
Door erosie van de rivier, die telkens overstroomde
was een groot deel van het land braak komen te staan.
Met name de kuststrook was er slecht aan toe.
Dieren konden er niet meer goed leven, want er was geen groen meer
om in te schuilen.
En het leek er op dat het land zou steeds verder af zou
kalven als er niets zou worden gedaan.
In die zomer van 1978 bedacht Jadav een plan.
Hij zou een bos gaan bouwen.
Eerst moesten de lokale bewoners van het eiland
een beetje om hem lachen.
Maar omdat hij aanhield, brachten ze
bij elkaar:
50 zaden van bomen en 25 bamboescheuten.
Sinds die dag reisde de jonge Jadav iedere dag
van zijn huis naar het braakliggende terrein.
Nu, in 2017, is Jadav in de 50.
En zijn bos groter dan het central park in New York.
De kilometers aan groen die zich nu uitstrekken,
alles door de handen van één man gegaan,
worden nu bewoond door vogels,
olifanten,
tijgers, buffels,
en andere dieren.
De erosie van het eiland is fors teruggedrongen,
de sterke palmwortels van de kokosbomen,
houden de grond stevig.
Jadav bouwde elke dag, dag in dag uit
aan zijn droom. Er was iets dat zijn hart
raakte, waardoor het brak,
omdat het raakte aan zijn kernwaarden:
liefde voor de natuur, voor het land,
voor het leven.
Omdat het raakte aan de overtuiging:
dit mag ik niet laten gebeuren.
Niet iedereen bouwt een bos.
Niet iedereen
heeft het doorzettingsvermogen van Jadav
die, ook toen hij met zijn gezin voor de scholing van
zíjn kinderen moest verhuizen naar de stad
nog elke dag voor zonsopgang een uur fietste
en vijf kilometer per boot aflegde om zijn bos te beheren.
Maar dat hoeft ook niet.
Wij zijn wie wij zijn.
Maar we kunnen ons er wel door laten inspireren.
De vraag die vandaag centraal staat, is:
Waar willen wij aan bouwen?
Waar wordt ons hart geraakt,
en
waar raakt het aan de overtuiging: dat wat er ook gebeurt,
hier moéten we iets doen.
Soms kun je dan kijken naar juist dat wat we missen
in de wereld?
Want dat is eigenlijk waar die overtuiging begint,
zoals toen ook het hart brak van de jonge jadav
op het moment dat hij het braakliggende land zag,
en dacht: daar moet een bos komen.
Zo ook kunnen wij braakliggende plekken
tegenkomen,
droge plekken waar water nodig is,
levend water, zodat die plaatsen weer kunnen gaan bloeien.
Daar kún je je ogen voor sluiten,
doen alsof het er niet is,
maar als je in je hart geraakt,
Is dat niet waar roeping begint?
Is dat niet waar begint:
dromen dat het anders moet,
geloven dat het anders kan.
En iets groters zien dan er al is.
In de bijbel vinden we vaak de term Koninkrijk
terug als het gaat om
een visie, een droom.
Telkens als we een verhaal horen van Jezus over
het koninkrijk herinnert het ons
aan dat wat ook in ons eigen leven anders kan.
Dat ook als je pas aan het eind komt meehelpen jouw werk evenveel waard is.
En dat, ook als je vanaf het begin er bij bent,
de beloning niet zit in het betaalsysteem
maar in het feit dat je samen bouwt aan iets wat de moeite waard is.
Alle verhalen over het koninkrijk
gaan over dat we dingen, dat we het leven, anders kunnen zien:
dat we de laatsten de eerste kunnen laten zijn,
dat er brood genoeg is voor duizenden mensen.
En ook, dat er een bos te zien is, daar waar er nog geen bomen zijn.
De vraag aan ons is: willen wij daar aan meebouwen?
Wil jij meebouwen?
Wil je zo’n een werker voor het koninkrijk zijn?
En daarmee bedoel ik: hoop zien
waar mensen hoop opgegeven hebben,
geloof hebben in opgegeven kansen,
liefde voelen waar mensen de moed hebben opgegeven.
Want dat is kerk.
Niet zozeer het abstracte begrip,
maar werkers hier en nu, jij en ik.
Maar is de wereld niet te groot,
de problemen te veel,
en zijn we niet met te weinig werkers?
het klinkt als zo veel,
en waar te beginnen?
Kies waar je aan wil bouwen.
Bouw zoals jij alleen dat kan.
Bouw mee aan dat koninkrijk.
Bouw mee daar waar je geraakt wordt:
Ik heb in de afgelopen jaren al zo veel verhalen gehoord:
over iemand die elk jaar naar een gevangene met kerst een kaart schrijft,
met dezelfde boodschap: houd moed. We denken aan je.
Over een echtpaar dat om de zoveel dagen voor hun oudere buurvrouw het eten kookt en invriest.
Over een vluchteling die zelf terugkeerde naar zijn opvangkamp in griekenland om
mensen daar opnieuw te helpen.
en vandaag over Jadav.
Over hoe 1 mens een heel bos kan bouwen.
Maar: niet in één dag.
Niet in één dag.
Daar waar wij mee bouwen, met liefde, zijn bouwsels van de lange adem,
die niet door een zuchtje wind omver geblazen kunnen worden,
Het zijn kleine stappen.
Soms zo klein dat je ze nauwelijks bemerkt.
Eén kleine plant per keer.
Totdat je op een dag, jaren later, in een bos staat.
Amen
