24 december 2017, Kerstnacht
Lieve mensen,
Een paar weken geleden vierde ik Sinterklaas
met de jongeren en bij het dobbelspel
kwam dit mooie hoofddeksel uit een van de pakjes
(en voor de luisteraars thuis
ik sta hier dus
op de preekstoel
met een diadeem twee bungelde sneeuwpoppen).
En een van de jongeren zei:
als je die nu opdoet tijdens de kerstnachtdienst.
Ik hou wel van uitdagingen.
Dus daarom.
Maar nu voel ik me toch wel een beetje, ja.
Ehm. Voor jan met de korte achternaam staan.
Maar beloftes moet je nakomen he.
Dat staat in de bijbel.
En ik ben niet alleen een vrouw van Het Woord,
maar ook van mijn woord.
Dus.
Maar ik troost mij maar met de gedachte dat u allemaal
wel eens zo’n jan met de korte achternaam ervaring hebt gehad.
Nou ja, niet zo’n ervaring op een preekstoel
Maar misschien, ja ik weet niet.
Dat je iets knulligs doet en dat dan net iedereen naar je kijkt.
Of iets persoonlijks vertellen in een volle trein
en dat dan net iedereen ineens stilvalt.
Of struikelen,
of, een mop vertellen die niet aanslaat,
een stukje spinazie tussen je tanden,
Nou ja, dat soort dingen.
Alsof je in even je nakie staat.
Misschien
Herken je dat.
Ik zou zelfs denken
dat iedereen zoiets wel herkent.
Dus iedereen hier, diegene die naast je zit, links en rechts,
voor je en achter je.
Allemaal kennen we dit soort ervaringen. Denk ik.
Maar ik ga er niet op wedden dit keer,
want anders ga ik weer vreemde dingen beloven
met dit soort uitdagingen
en sta ik voor ik het weet weer met iets anders op mijn hoofd.
Maar in ieder geval, voor wíe het herkent:
vanavond ben je hier gekomen aan het juiste adres,
en in de juiste tijd.
Dat meen ik.
En ik zet dit ding even af want anders denken jullie dat
ik niet serieus ben, en dat ben ik wel degelijk.
En het leidt waarschijnlijk ook een beetje af.
Ik meen het
Want er zijn ook momenten van kwetsbaarheid die ons
meer onder de huid zitten, dan alleen wat spinazie tussen je tanden of struikelen.
Gevoeligheden die misschien niemand weet.
Onzichtbare pijnpunten waarvan we voorzichtig hopen dat er anderen zijn
die dit herkennen of dat er in ieder geval mensen bestaan
die als we er iets over zouden vertellen er
rustig en liefdevol mee om kunnen gaan.
En ik zei daarnet: vanavond ben je aan het juiste adres,
want hier vanavond staat een verhaal centraal waarin
de kwetsbaarheid voorop gaat.
Het is een verhaal over eigenlijk over een jong meisje nog,
een tiener, die zwanger is geraakt,
en over haar man die nog niet haar man is,
en ook niet de vader
van het kind, maar wel bij haar blijft,
en over een lange reis, en dat er uiteindelijk bij aankomst geen plaats is,
geen plaats, geen plaats, wanneer horen we dat vaker,
en over ergens achteraf moeten slapen, moeten bevallen zelfs.
Alleen de hemel is wakker.
De wereld. Wij als mensen.
Wij zijn niet zo goed in omgaan met kwetsbare dingen.
Praten er liever over heen. Stoppen het weg.
We maken ons groot.
Groter dan dat we zijn. Zodat niemand het merkt.
We pompen ons op.
Daardoor staan we ook wat strakker.
Halen eerder uit, in woorden, of vuisten.
Niet alleen in ons eigen leven,
maar ook om ons heen zie je het soms gebeuren.
In een wereld van overschreeuwen.
Van oorlog.
Een wereld van politici met grove en grote woorden.
Terwijl kinderen teruggestuurd worden, zonder pardon.
Een wereld waarin een president schreeuwt
en op petjes laat zetten hoe groot zijn land weer moet worden.
Maar in het centrum van vanavond
hier bij ons ligt een pasgeboren kind.
Zijn tienermoeder Maria wikkelt hem in de paar doeken die er liggen.
En engelen zingen over hoe groots dit kind zal worden.
En groots zal het zijn, maar niet op die manier. Niet op petjes.
Niet met vuisten.
Maar in het vermogen om mensen echt te kunnen ontmoeten
in waar ze zijn in hun leven.
En daar een stuk ontspanning bieden,
of met een moeilijker woord,
genade.
Dat is de opluchting, leven. Licht.
Het gevoel: Ik ben niet alleen.
Weet u dominee, zei iemand ooit lang geleden tegen me,
als ik niet lekker zit of ik heb iets waar ik onzeker over ben
dan soms google ik op internet of er ook anderen zijn,
die datzelfde hebben,
en dan voel ik me minder alleen.
Ik glimlachte en zei: dat doe ik ook.
En ik pakte haar hand en hield die vast
omdat we allemaal mensen zijn die het proberen
om er iets van te maken in het leven.
En vanavond zijn wíj hier met elkaar, zoals ik al zei,
precies op de juiste tijd en op de juiste plaats.
Wij zitten hier,
met ons eigen verhaal, onze eigen dingen, onze problemen,
scheidingen,
Geen google, maar wel een verhaal,
over mensen lang geleden,
even menselijk als wijzelf,
een kwetsbaar zooitje ongeregeld die er iets van proberen te maken
in het leven,
een eerste begin van dit kind.
Jezus, Immanuel, God is met ons betekent dat.
Hier. Hier midden in de chaos van het bestaan.
En misschien bent u hier, wel na vele jaren,
voor het eerst in deze kerk.
En kerk wordt misschien ook geassocieerd met netjes zitten,
of in ieder geval met netjes zijn.
Maar alles wat we hier vieren gaat voorbij aan etiquette,
voorbij aan wat zou moeten horen,
voorbij aan vingertjes die wijzen.
Het is de radicale boodschap dat
dat God juist daar is.
in het onaffe en imperfecte van ons zelf.
We hoeven ons niet groter voor te doen.
We mogen groots zijn in onze kleinheid.
Heilig in onze menselijkheid.
God raakt ons in die kwetsbaarheid.
En misschien is dat wel het mooiste wat we met kerst kunnen doen.
Toegeven en ontspannen in
die kwetsbaarheid, die we allemaal delen.
Zo ontstaat echte verbinding.
Zo doen we recht aan wat heilig is.
Zo komt ook de opluchting,
Geen hooghouden, niet opgedirkt hoeven zitten.
Ontspan.
We zijn allemaal mensen.
Zo wordt het vanzelf echt kerst.
Amen
