1 mei 2016
Gebed bij de opening van de schrift
Eeuwige,
wanneer we straks de woorden horen
die al zo lang geleden zijn opgeschreven,
en al door zo veel mensen zijn verteld,
en die wij ook misschien al zo vaak hebben gehoord,
dat wij ons opnieuw kunnen openen,
zodat de betekenis ons hart raakt,
en niet ons hoofd
dat de boodschap zich in ons wortelt,
zodat wij met ons eigen leven de woorden verder brengen,
zo zingen wij samen:
preek
Gemeente van Jezus Christus,
Ik was negentien en werkte als vakantiekracht bij Frans Maas,
een groot transportbedrijf.
Misschien kunt u zich de blauwe vrachtwagens
met de grote gele letters nog wel herinneren.
Ze zijn inmiddels uit het straatbeeld verdwenen
door de overname van een Deens bedrijf. Maar dit terzijde.
In ieder geval, wij moesten als werknemers in een grote hal de
orders bij elkaar verzamelen.
Met een soort ikeawagentjes liepen we de hele dag heen en weer
en maakten behoorlijk wat kilometers.
Er waren ook werknemers die rondreden
in kleine heftrucks, om van de bovenste schappen de spullen
te kunnen pakken.
Een van die werknemers was Shane.
Shane leerde ik kennen tijdens de koffiepauzes.
Hij bleek uit Noord Ierland te komen, en reisde al een hele
tijd met een groep vrienden door de wereld.
Ze bleken allemaal onverzekerd her en der zwart te werken,
om dan vervolgens weer verder te reizen.
Blijkbaar kon dat toen nog, ik weet niet of dat
in het huidige europa nog zou kunnen.
Het leek mij sowieso niet heel verstandig:
want wat als je een enkel breekt
of een zwaar iets op je hoofd krijgt?
Maar Shane zat daar niet zo mee.
Misschien had Shane een buitengewone positieve levensinstelling,
misschien wilde hij de gevaren ook niet zo zien,
maar misschien kwam het ook door waar hij vandaan kwam.
Shane kwam uit Derry.
Hoewel de inkt van het Goede Vrijdag verdrag al weer twee jaar
droog was in de tijd waarin Shane leerde kennen,
waren de spanningen tussen protestanten en katholieken nog niet voorbij.
De onrust was voelbaar op straat.
Er waren hoge muren, gescheiden wijken,
en veel vechtpartijen.
Ouders leerden hun kinderen niet zomaar te schoppen tegen
een blikje of fles op straat,
omdat de kans op een bomexplosie nog steeds aanwezig was.
Natuurlijk ging het conflict over meer dan alleen religie.
Familie, wijken, etniciteit, alles speelde mee.
Ik ben van ver na het tweede Vaticaans concilie van 1962,
waar een goede basis werd gelegd voor de oecumene.
Dus contacten tussen protestanten en katholieken
zijn er in mijn leven altijd geweest.
Maar toch, sinds het verhaal van Shane, neem ik
de contacten díe er zijn niet meer voor vanzelfsprekend.
Het feit dat wij hier vandaag met z’n allen bij elkaar zitten,
met elkaar zingen, vieren en bidden,
en dat Hans en ik hier beiden plaatsnemen op het liturgisch centrum,
vind ik nog steeds heel bijzonder.
Uiteindelijk is het hier in Nederland ook nog niet zo heel
lang geleden, slechts enkele decennia, dat
het ongehoord was dat een katholieke meisje met
een protestantse jongen ging, of omgekeerd.
Ook dat heeft zeker heel veel hartenzeer en
verscheurde families opgeleverd.
En natuurlijk verloopt ook de oecumene met
ups en downs.
Met veel zorg en liefde zullen we naar elkaar moeten
blijven kijken.
Religie kan een wig drijven
of het kan samenbinden.
Het is maar hoe je dingen wilt zien.
En dat is precies waar het om gaat:
Hoe willen we naar dingen kijken?
Vandaag is het de zesde zondag na Pasen.
Het is de laatste zondag die we ‘in het liturgisch jaar
na Pasen’ noemen.
Pasen is geweest.
Het is al bijna een herinnering geworden.
Weten we nog hoe we hier zaten op paasochtend
en zongen over een nieuwe dag
over dat het licht het won van het donker?
Ik moet al weer diep graven.
Het leven is ook weer doorgegaan,
de wereld is doorgegaan.
Er zijn aanslagen geweest, in Brussel, in Istanboel, in Irak, in Jemen,
en aardbevingen in Ecuador,
Er zijn ruzies geweest, thuis, op het werk,
en dat wat we ons misschien op een stil moment
voornamen,
plechtig,
dat is al weer vervlogen.
En zo
staan we vandaag op de drempel van hemelvaart.
Aanstaande donderdag zullen we dat verhaal lezen.
maar nu klinken de woorden:
het komt er aan hoor. Ik ga weg, straks, maar ik
ga weg met een belofte. Er komt versterking.
Een Geest zal waaien.
Een heilige Geest.
Jezus zegt het vandaag:
“ik zeg het jullie nu maar alvast, houd moed”.
Misschien weet Jezus hoe moeilijk het is om dingen vol te houden.
Misschien weet Jezus hoe moeilijk het is om te blijven kijken
met de ogen van Pasen.
Met de ogen vol licht.
Met ogen vol vrede.
Te kunnen blijven kijken met de ogen van Pasen
is om hoop te kunnen blijven zien
in situaties die ondoorgrondelijk lijken.
Om leven te kunnen zien als alles doods lijkt.
Om ineens vanuit de ander te willen kijken nadat we ons
hebben blindgestaard op ons eigen perspectief.
Dat klinkt bijna bovenmenselijk.
En dat is het ook denk ik.
Met alles wat wij zijn, onze leuke en onze mindere kanten,
stuiten ook wij soms aan tegen onze grenzen.
Hoe graag we het misschien ook willen,
het lukt ons bijvoorbeeld maar niet om
die ene ruzie met die vriendin, zus, broer of partner op te lossen.
Het heeft ons te veel gedaan.
De pijn is te scherp.
Nee, het lukt ons niet altijd om met de ogen van Pasen te kijken.
Soms is dat te veel gevraagd.
Maar af en toe gebeurt het,
dat iets in ons zich laat meenemen.
Hoe dat komt…
Tijd kan een rol spelen. Onze eigen worsteling en
groei in gevoelens.
En heel soms ook, iets wat niet te verklaren is,
komt als een frisse heilige wind, en neemt ons mee,
we zien opeens een nieuwe weg.
En we stijgen boven onszelf uit.
We kijken naar de ander, die plotseling in een nieuw licht staat.
Nu we zo kunnen kijken,
kan er voor een dader worden gebeden.
Kan er een ruzie worden beslecht.
Kunnen er verdragen worden opgesteld,
een staakt het vuren.
“Ik laat jullie vrede na” zegt Jezus vandaag.
Ik heb later niets meer van Shane gehoord,
behalve een mail met daarbij
een foto van Shane voor een vliegtuigje
waarmee ze een parachutesprong gingen wagen.
Shane staat met zijn duim omhoog.
Voor deze preek zocht ik nog eens op wat
Shane als naam eigenlijk betekent.
Ik moest glimlachen toen ik op internet
het antwoord op die vraag vond: “God is verzoenend.”
Vanuit Noord Ierland dit verhaal
op deze oecumenische zondag.
We staan op de drempel van hemelvaart:
Jezus neemt afscheid maar er wordt een belofte gedaan:
een heilige Geest zal blijven waaien.
Als je stil bent, hoor je haar.
Zo kunnen we blijven kijken met de ogen van Pasen,
steeds weer
Amen
Voorbeden
steeds:
“zo bidden wij zingend”
wat leuk is het dat annelies westra een lintje heeft gekregen voor al haar werkzaamheden, wij danken daarvoor in ons gebed.
incl:
Wij danken voor mensen die zich met hart en ziel inzettten voor uw werk in de kerk en de wereld. Wat fijn is het als zij ook erkenning krijgen voor hun werk.
Zegen
De Eeuwige zij voor je om je de goede weg te wijzen.
De Eeuwige zij naast je om je in de armen te sluiten en je te beschermen, tegen gevaren van links en rechts
De Eeuwige zij achter je om je te bewaren voor gemene aanvallen van anderen.
De Eeuwige zij onder je om je op te vangen als je valt of dreigt te vallen
De Eeuwige zij in je om je te troosten als je verdrietig bent.
De Eeuwige zij om je heen om je te verdedigen, als mensen over je heen vallen
De Eeuwige zij boven je om je te zegenen.
Mag God zich over je ontfermen
Nu en altijd
Zo zegene je de algoede God.
