11 september 2016
Lieve mensen,
Er hangen hier twee spandoeken.
Eentje met start en eentje met finish.
Start is natuurlijk omdat het vandaag startzondag is.
We beginnen weer met een heel nieuw seizoen.
Misschien wel nieuwer dan ooit,
dit jaar met nog 1 bekende predikant,
en een vacante plek, zoals dat heet, om
in te vullen met een nieuwe collega.
Een seizoen met mogelijkheden dus en uitdagingen
waar we met z’n allen iets van mogen maken.
Oke, de start is duidelijk, maar die finish dan?
Nou als je iets start is er ook een finish, toch?
Ja, dat zou je kunnen zeggen.
Als je iets begint, dan is er aan het eind een resultaat.
Voor dit nieuwe seizoen bijvoorbeeld
liggen er plannen klaar.
We hebben daar misschien ook ideeën bij,
of dromen. Hoe het resultaat er zou uitzien,
hoeveel mensen er zullen komen,
hoe het zal voelen.
Het idee van een reis van start naar finish
geldt wel voor meer dingen,
school bijvoorbeeld, je werkt naar je diploma toe.
In je werk zijn er misschien projecten,
waarin je met elkaar naar de afronding toewerkt.
Misschien kijken we
ook wel een beetje zo tegen het leven aan,
een reis van start naar finish.
En misschien heeft u wel
ideeën over die reis.
Voorstellingen over wat u wilt gaan doen,
of wat al mislukt is of wat gelukt is,
of een idee over wat voor iemand u wilt
zijn, wilt worden in de loop van die reis op weg naar de finish.
Ideeen over wie of wat we moeten zijn en worden
krijgen we allemaal bewust of onbewust mee
in onze opvoeding, door ons geloof,
door onze vrienden,
of door de samenleving waarin we leven.
Ook ik had ideeën over die reis vanaf start.
Ik had vooral ideeen over wat ik zou moeten zijn.
Niet dat ik vond dat ik niet goed was,
maar er kon altijd nog wel wat verbeterd worden.
Wat minder onzeker,
wat beter met tijd omgaan,
wat sportiever.
Misschien herkent u dat,
misschien op een heel ander vlak, bijv.
Als ik nu maar… vul maar in:
een pondje meer afval,
het huishouden meer op orde zou hebben,
iets meer geld zou hebben gespaard,
enz enz.
Ik las boeken, en probeerde te leren
hoe je je kunt verbeteren.
En ik leerde veel,
maar het bracht me niet wat ik zocht.
Tot het bij me begon te dagen dat ik
vanuit het verkeerde perspectief
naar start en finish had gekeken.
Laat me dat uitleggen door middel van het verhaal van zacheus.
Zacheus is geen makkelijke man. Nee.
En hij is ook niet geliefd bij de mensen.
Nee.
Een afperser is het. Haalt geld op voor de romeinen.
En hij is eh klein. Een klein mannetje.
Wanneer het nieuws door de stad gaat dat jezus komt,
wil Zacheus hem toch even zien.
In de vroege ochtend snelt hij vooruit en klimt in een boom.
Omdat ie zo klein is natuurlijk.
Ja misschien. Maar misschien ook wel om even niet gezien
te worden. Vandaag even niet. Door al die mensen
die hem toch altijd, terecht wellicht misschien, nawijzen
om zijn lengte. Of om zijn streken. Om wie hij is.
Dan komt jezus langs.
En wanneer hij onder zacheus zijn schuilplaats doorloopt,
kijkt Jezus plotseling omhoog en ziet zacheus.
En ziet hem.
Maar hij ziet hem echt. Zacheus daar.
Niet zacheus die kleine, of zacheus die tollenaar.
Maar zacheus. In al zijn schoonheid en naaktheid.
En jezus zegt: ik wil in jouw huis verblijven.
Ik wil jouw gast zijn.
De mensen die er om heen staan morrelen zoals
mensen kunnen morrelen en roddelen:
dat is toch niet iemand om bij op bezoek te gaan.
Daar is toch nog heel wat mee aan de hand.
Maar jezus kijkt anders.
Aan Zacheus hoeft niets meer te worden
gesleuteld. Zacheus is af in de ogen van jezus.
Jezus kijkt vanuit de finish.
Jezus kijkt met de ogen van de liefde.
En dan gebeurt er iets wonderlijks.
In die liefde wordt zacheus ineens wie hij is,
of wie jezus al ziet die hij is.
Terwijl jezus bij hem is in huis, roept Zacheus:
ik geef de helft van mijn bezittingen weg,
hij raakt helemaal geinspireerd, hij roept:
wie ik afgeperst heb, ik geef het viervoudig terug.
Zacheus is terug bij start.
Het is vandaag startzondag.
Het nieuwe jaarthema is omdenken.
Laten we in het nieuwe seizoen niet bij start beginnen,
maar vanuit die finish gaan denken.
Niet vanuit wat er nog niet is,
maar wat er al wel is.
Laten we zo naar onszelf kijken.
En onszelf niet meer verschuilen, in een boom zo hoog,
en daarmee onszelf naar beneden halen.
Maar gaan staan, op de grond, met beide voeten,
ik ben af, ik mag er zijn.
Vandaag is het ook 11 september, 15 jaar geleden dat de Twin Towers
ineenzakten onder het geweld van terrorisme.
Daarom draaien we vandaag deze dag ook om.
Van haat naar de liefde.
We blijven niet binnen, maar gaan naar buiten.
Om te zingen
en te luisteren
en te kijken naar elkaar met de ogen waarmee jezus naar de wereld keek
kijkend vanuit finish, vol liefde, naar wat er al is.
Amen
