14 mei 2017
Gemeente van jezus christus,
Altijd als dingen even wat moeilijker zijn,
zoals in een drukke week in het gezin
waarin iedereen opeens van alles heeft,
of ingewikkelder zijn, of simpelweg stressvol,
zowel groot als klein stressvol leed zoals je route vinden
naar het vakantieadres door de periferie van Parijs heen,
dan proberen Martin en ik elkaar altijd ergens door alle stress heen
een keer aan te kijken
en dan zegt of de een of de ander:
de weg is het doel.
O ja, de weg is het doel.
De weg is het doel al.
Dit te zeggen neemt een deel van de stress weg die in het moment zit.
Je staart je namelijk zo blind op wáár je naar toe gaat,
dat je door alle stress die dat oproept helemaal vergeet
dat alles zich al afspeelt voor je neus.
En als je de weg naar het doel niet meemaakt dan mis je
een heleboel. Dan mis je de weg ernaartoe. En dat gaat dan
eigenlijk het doel weer voorbij.
Zogezegd kun je het leven in zijn geheel ook zien.
Vaak zijn we zo gefocusd op wat er nog komt,
wat er nog gaat gebeuren,
zo gefocusd soms ook op het doel,
dat huis waar je later in wilt wonen,
die diploma die je wilt halen,
zus en zoveel werken om het geld op de bank te hebben
voor later,
allemaal goede doelen hoor,
maar soms vergeet je te genieten van de weg er naar toe.
En voor je het weet zijn er weer jaren voorbij.
De weg is het doel, is net zo’n wijsheid
die je weleens vergeet.
Zo’n wijsheid die je misschien pas later in je leven ontdekt,
misschien juist als dingen niet altijd zijn gelopen zoals je graag wilde,
misschien juist op het moment dat je door afnemen van je gezondheid
realiseert dat het hier en nu zo belangrijk is.
De bijbeltekst die we vanochtend hebben gelezen
is een tekst waarin jezus eigenlijk datzelfde doet.
Nog wat laatste levenswijsheid meegeven aan zijn leerlingen.
Het is namelijk een tekst die de
evangelist johannes laat volgen
op het laatste avondmaal dat jezus deelt met zijn leerlingen.
En dus kort voor zijn lijden en sterven.
Jezus vertelt dan ineens van alles waar de leerlingen
van schrikken: hij vertelt dat hij nog maar kort bij hen
zal zijn, maar dat ze niet ongerust moeten zijn.
Natuurlijk zijn de leerlingen tegen de tijd dat jezus
klaar is met vertellen in paniek.
Maar waarom, vraagt Petrus en waar gaat u dan naartoe?
En tomas vraagt: sorry maar vertrouwen waarop?
We weten niet eens waar u naar toe gaat, hoe
moeten wíj de weg daarheen kunnen weten?
De vragen van de leerlingen doen mij denken aan
de vragen die ook bij ons spelen.
Hun verontrusting is herkenbaar.
Wat weten wij nou helemaal? Wat is zeker?
En hoe dan?
En dit leven dan?
En de dood dan?
En God dan?
Het zijn vragen naar betekenis.
Vragen die ons doen zoeken. Zoeken naar antwoorden.
Zoeken naar rust. Zoeken naar waarheid.
En dan zegt jezus: Ik ben de weg.
Rust. Vertrouw.
Stop met zoeken.
De weg is er al.
Alles wat je zoekt is er al.
Alles wat je hoeft te doen is te kijken naar mij.
Zoals ik ergens anders las: Jezus is een venster op God.
Een doorkijk. Een glimp. Een zoon.
Eigen aan God.
Dus dat is wat we mogen doen. Kijken naar jezus.
Hoe hij liefde gaf. Hoe hij het brood brak en deelde aan iedereen.
Hoe hij de mensen liefhad,
langsging bij wie niemand langs wilde gaan.
Hoe hij mensen zag die niemand wilde zien.
Hoe hij de religieuze leiders het bloed onder de nagels vandaan
haalde om hen steeds weer te wijzen op gerechtigheid
en rechtvaardigheid.
Als wij naar jezus blijven kijken hebben we
voor ons hele leven genoeg inspiratie.
Ik weet dat deze tekst ook gebruikt wordt
op een andere manier. Ik weet dat deze tekst
ook uitgelegd wordt om aan te geven dat jezus de enige weg is.
En dat staat er ook: door mij, zegt jezus, komen mensen tot de Vader,
tot God.
De tekst is gebruikt om aan te geven
dat alleen volgers van Jezus de waarheid kunenn kennen,
dat alleen volgers van Jezus tot God kunnen komen.
En alle ingredienten om die tekst zo te gebruiken
zijn er in principe.
Toch kies ik er voor als uw voorganger om deze tekst niet op die
manier aan u uit te leggen.
Ik probeer mij in te beelden hoe jezus zelf
naar het gebruik van deze tekst zou kijken.
Zou het werkelijk de bedoeling zijn om met uitspraken van Jezus
verdeelheid te zaaien?
Zou het werkelijk de bedoeling zijn om mensen te verdelen in
wij en zij?
Of is de tekst een uitnodiging.
Een tekst die gaat over hoe jezus afscheid wil nemen en over
laatste woorden zeggen die er toe doen.
Over mensen toerusten, de leerlingen, ons,
toerusten voor het leven, ook als hij er zelf niet meer zou zijn.
De weg is er al.
Het doel is de weg.
Rust hier. Leg je vragen neer.
Laaf je aan de liefde die voor je neus staat.
De keuze en de verantwoordelijkheid om teksten te gebruiken
en ons zodanig te laten inspireren is aan ons.
Straks vieren we avondmaal.
Als gemeente verkiezen wij al jaren om dat
te vieren met iedereen die aan wil gaan.
Met de kinderen, die ook naar voren mogen komen.
We leggen daarmee de drempel laag,
of anders gezegd, we werpen geen drempel op.
Het is voor een ieder vrij om aan te gaan,
om in het brood en in de wijn te delen.
Het staat ook een ieder vrij om dat, om wat voor eigen redenen,
niet te doen. Maar we maken dat niet moeilijker voor
iemand.
Dat is een statement. Een uiting van waar we als gemeente voor
willen staan.
Om te laten delen in de liefde van God, die we hebben herkent
in Jezus.
Amen
