18 juni 2017
Gemeente van jezus Christus,
Mijn opa had een wandelstok met plaatjes.
Dat waren van die kleine metalen plaatjes die
je kon kopen in de steden waar je op vakantie was.
Ik was echt helemaal geintrigeerd door die stok.
Ik wíst dat daar allemaal verhalen achter schuil gingen,
achter die mooie kleurige plaatjes.
En ik hou van verhalen, he.
En hoewel mijn opa geen prater was,
af en toe vertelde hij dan een verhaal over die reizen,
en ik slurpte alles naar binnen.
Vandaag hoorden we dat als je op reis gaat,
dat je niets mee hoeft te nemen.
Geen geld. Geen reistas. Geen extra kleren.
Geen sandalen, zelfs geen stok.
Maar het is niet zomaar een reis die vandaag
wordt ingezet door jezus.
Het is een levenreis.
Degene die vandaag aan die reis beginnen,
zijn zo geraakt door jezus en zo
geraakt door zijn boodschap,
zo geraakt door hoe hij in het leven staat,
dat zij ook hun leven daarvoor in willen gaan zetten.
Zo worden zij de 12 apostelen.
We lazen alle 12 namen en dat vind ik zo mooi aan
deze teksten. Want hoewel het literair helemaal niet handig is
soms al die namenrijtjes, we komen het in de bijbel wel vaker tegen,
betekent het iets.
Het zit ‘m in het detail. Iedere persoon doet er toe.
Iedere naam is het waard om genoemd te worden.
Dus daar gaan ze.
Ga en verkondig het koninkrijk. Zegt jezus.
Oke. Maar
Ja zo veel vragen hebben de leerlingen nog.
Mensen genezen, mensen helen? ja. Oke.
Hoe dan.
Zo veel fouten gaan de leerlingen nog maken.
We zullen daar nog heel veel over lezen,
en jezus blijft ook nog wel even met hen meereizen
om hen nog meer te vertellen.
Logisch. Je wordt toch ook niet in één dag
een perfecte apostel.
Het is eigenlijk meer een weg die je al gaande leert.
Dus als je het wil leren, wat het inhoudt,
dat koninkrijk, en hoe te leven op die manier,
dan moet je eigenlijk allereerst gewoon op weg gaan.
De rest komt later wel.
Je kunt simpelweg niet alles eerst weten.
Je moet het leren door te doen, door te gaan.
Deze week had ik een begrafenis. We droegen
Sijtje Verhoeff- de Graaf naar haar laatste rustplaats.
We zullen haar straks een moment gedenken.
En ook. Ook dopen we vandaag. Julia.
Een nieuw mensje op deze wereld.
Zo nieuw nog, zo nog aan het begin.
Ik dacht aan hoe we naakt ter wereld komen.
Zo zonder iets. Zonder geld, zonder kleren.
Zonder reistas. Zonder stok.
En hoe we ook weer gaan, naakt.
Al het materieel dat we verzameld hebben in ons
leven is niet meer nodig bij dat afscheid.
Maar wat, wat blijft er dan wel over?
Die stok van mijn opa. Ik weet niet waar die is.
Het maakt ook niet uit.
De verhalen, de herinneringen, die zitten
nu bij mij van binnen en draag ik mee.
Waar mijn opa voor stond, is doorgegeven,
en gaat mee in de tijd.
Waar je voor staat, hoe je in het leven staat, dat geef je door.
Dus is de vraag: waar wil je voor staan?
Want ook wij zijn op onze levensreis.
Ook aan ons de vraag vandaag:
wat is écht belangrijk?
Waar willen we ons leven voor inzetten?
De 12 namen klonken vandaag van de 12 apostelen,
mensen die zich in de voetsporen van jezus
plaatsten.
We kunnen en mogen onze naam er achter zitten,
maar ook wij zullen vragen: maar hoe. Maar hoe.
Dat is normaal.
De weg van het koninkrijk is een weg van doen.
Van vragen, en lezen, van
verlangen om goed te willen doen.
Een weg van fouten, een weg van weer geinspireerd raken
door de woorden van jezus.
Een weg van leren.
Een weg van elkaar helpen.
Vandaag hebben we geluk, want er zijn maar liefst twee
sacramenten, twee rituelen die we kennen, die dit
uitbeelden, deze weg.
De eerste is de doop.
Vandaag zijn jullie Jesscia en Frank hier gekomen
om julia te laten dopen.
Het water is een symbool,
we laten julia door het water gaan,
zoals wij als mensen in ons leven
door vele woelige wateren gaan.
Maar altijd, altijd mag je weer opnieuw beginnen.
Jullie zijn haar gegeven als ouders maar ook jullie
weten niet alles,
net zoals de mensen om jullie heen dat niet weten.
We mogen elkaar helpen in onze kwetsbaarheid
er voor elkaar zijn.
Want allemaal zijn we kinderen,
kinderen van God.
Ook dat is de weg van het koninkrijk.
En na het dopen mogen we met elkaar de maaltijd delen.
Als we naar voren komen, mogen we komen
zoals we zijn.
Naakt zijn we ook daar als het ware,
zonder poespas, zonder ons anders voor te hoeven doen,
mogen we naar voren komen om te ontvangen.
Wie zijn wij als we naakt zijn?
Hoe willen we in het leven gaan staan?
Wat is voor ons echt belangrijk?
Het zijn vragen die ik niet voor u kan beantwoorden,
maar die ik wel wil stellen hier.
Ga mee op reis.
Ga en leer. Al doende.
Er zullen woelige wateren komen.
Dat is het leven.
Je mag altijd opnieuw beginnen, zeggen we met de doop.
Kom en er zal voor je gezorgd worden, voelen we in het avondmaal.
Dat is de weg van het koninkrijk.
Amen
