10 februari 2019
Lieve mensen,
Afgelopen donderdag verzamelden duizenden jongeren
zich in den haag om te protesteren tegen het huidige klimaatbeleid.
Spandoeken werden meegenomen met daarop leuzen als:
“De aarde is geen proefballonnetje”.
Of
“The ocean is rising. And so are we.”
Deze jongeren
werden de afgelopen dagen klimaatspijbelaars genoemd,
maar -werd door de bekende columnist pieter derks terecht opgemerkt-
waren de echte klimaatspijbelaars niet de politici zélf?
In de leegte van wat de politiek bewust of onbewust laat liggen
staan deze jongeren op.
Demonstraties zijn eigenlijk een schreeuw om goed leiderschap.
Een schreeuw om leiders die goede beslissingen maken,
leiders die de lange termijn in het vizier houden,
leiders die mogelijkheden blijven zien
om uit een crisis of een impasse te komen.
Als we naar het verhaal kijken
dat daarnet zo mooi is voorgelezen
dan is dat precies wat Jezus doet.
De vissers zitten er helemaal doorheen.
Er is niks gevangen, ook al hebben ze de hele
nacht doorgewerkt.
Gooi het net over de andere boeg.
De vissers protesteren nog even:
dat lost niets op.
Maar Jezus houdt aan.
Hij is er zeker van, doe het nou maar.
En dan, wanneer het net aan de andere kant
wordt uitgegooid stroomt het vol vissen.
Het is een symbolisch moment.
Je denkt dat je niets hebt,
maar er is meer dan genoeg.
Goeie leiders helpen
om samen te kijken waar nieuwe wegen zijn.
De vissers zijn onder de indruk.
Ze komen helemaal uitgelaten aan
op het strand.
“Het is niet te geloven,” zeggen ze.
“Als je het gelooft, begrijp je het, zegt Jezus,
en als je het begrijpt, kan er nog veel meer”.
Volg mij, ik ga op weg en jullie kunnen mee,
meedoen om nog meer
momenten te doorbreken,
nog meer mensen te ontmoeten die nergens meer in geloven,
en daar weer hoop bieden,
en geloof en liefde laten zien,
zodat ook deze mensen weer ergens in gaan geloven.
In het leven.
In zichzelf.
In dat wat God is en kan zijn in levens van mensen.
Ik denk dat je ook hier kunt zien wat Jezus tot een goede leider maakt.
Het gaat hem niet om zichzelf.
Het gaat hem om de levens van mensen.
Én het gaat hem,
als je goed kijkt,
niet om volgelingen puur om de volgelingen.
Het gaat hem er om dat deze volgelingen zelf óók weer leiders worden.
Leiders die mensen hoop geven.
Leiders die meewerken aan een betere wereld.
Op het rtl4 nieuws zie ik ’s avonds een reportage over
de klimaatmars.
Een cameraploeg filmt een aantal jongeren na afloop van de demonstratie.
Ze staan voor de deuren van
de macdonalds.
“Is dat niet een beetje hypocriet” vraagt de verslaggever,
“om een hamburger te eten na zo’n klimaatmars?”
Het meisje dat wordt aangesproken schrikt
eerst een beetje, verschiet daarna van kleur,
en stamelt: ja, ja, eigenlijk wel.
Ja, natuurlijk is vlees eten niet goed.
Ja, natuurlijk zou je het hypocriet kunnen noemen.
Maar is dít wat je koste wat kost in beeld wil brengen?
Van een hele dag aan
strijdlustige positiviteit?
Van een hele dag aan jongeren
die íets laten zien van hun betrokkenheid?
Van dat ze er om geven,
om dit leven,
om deze aarde,
om de toekomst?
Natuurlijk, jongeren, en ook wij,
zijn niet perfect.
Zij eten een hamburger bij de de macdonalds
na enkele uren buiten staan en lopen.
Maar er is een keuze,
wat het nieuws laat zien,
er is een keuze,
waar je naar kijkt,
er is een keuze,
hoe je kijkt.
Als deze dingen hebben te maken met wie wij willen zijn.
Welke keuzes maken we.
Welke wegen willen we volgen en inslaan.
Waar willen we door beinvloed raken.
En, welke leiders willen we zelf worden?
Want dat is, uiteindelijk, waar het verhaal van vandaag,
ons toe oproept.
Om aangeraakt te worden door wat gebeurt:
een nieuwe mogelijkheid ontstaat,
de netten stromen vol op onbekende plaatsen,
we gooien het letterlijk over een andere boeg,
we mogen nieuwe wegen in slaan,
we mogen volgen en volgen
en meekijken,
en leren,
en zíen
ook vandaag,
ook vandaag met die stem van die leider
van meer dan 2000 jaar geleden
die nog steeds spreekt in
meer dan heldere taal:
ik ga op weg,
ga met mij mee,
volg mij,
en zie wat er mogelijk is.
Ogen openen zich waar blindheid was,
harten openen zich waar ze gesloten waren,
handen openen zich waar vuisten waren.
En dan, uiteindelijk, maak ik jullie ook
tot vissers van mensen,
tot leiders,
zodat jullie alles wat je in je draagt
ook uit kunt dragen.
Het is frappant,
dat het juist de jonge generatie is
die ons laat zien hoe het moet.
Maar het is ook weer niet zo heel vreemd,
want was het niet ook Jezus die zei:
Laat de kinderen tot mij komen.
Want het koninkrijk van God behoort toe
aan wie is zoals zij.
Voor iedereen die dat verloren is in de weg naar volwassenheid,
kom terug,
volg en doe mee.
Amen
