Daar gebruikt hij een prachtig beeld bij, waarvoor ik even iets erbij moet pakken. Paulus vergelijkt zichzelf en zijn taak als apostel, als verkondiger van de goede boodschap, met een kruik als deze. Hij zegt: ik ben als deze kruik. Ik ben kwetsbaar en breekbaar. Hij hoeft maar te vallen en hij ligt in duizend stukjes. Dat heeft hij de afgelopen jaren gevoeld en meegemaakt. Hij is vervolgd, hij heeft gevangen gezeten en heeft zijn twijfels gehad. Die tijd heeft butsen en deuken bij hem achtergelaten proef je aan zijn tekst. De vaas is niet meer gaaf, misschien zijn er wel stukjes af.

Paulus voelt zich net zo breekbaar en kwetsbaar als deze vaas. Wat hij echter ontdekt heeft is dat in hem een schat zit die zo waardevol en krachtig is, dat Paulus bijna niet kan voorstellen dat zijn aardewerken vaas goed genoeg is om hem te bevatten. Hij zou minstens in een kluis moeten liggen met zeven sloten erop of iets dergelijks.
Alleen is de schat die Paulus met zich meedraagt niet bedoeld om weggestopt te worden. Zijn schat is Jezus en zijn goede boodschap voor de wereld. ‘Ik verkondig niet mijzelf, maar ik verkondig dat Jezus Christus de Heer is’ zo begon onze lezing. Vervolgens gaat het over God die licht in ons hart heeft laten schijnen. God die het licht gemaakt heeft en ook mensenlevens weer in het licht wil roepen. Zoals Paulus zelf tijdens zijn bekering tijdelijk verblind werd door een overweldigend licht toen de Opgestane hem riep.
Paulus zijn schat en krachtbron in zijn leven is Jezus. Jezus die ten volle geleefd heeft. Die tijdens zijn leven bleef vertellen over hoe God de wereld bedoeld heeft als een goede aarde voor iedereen. Jezus bracht in de praktijk wat dát betekende door hoe hij mensen waardeerde en op weg hielp in het leven. Zo liet Jezus als geen ander Gods liefde en trouw voor ons mensen zien, dwars door zijn vernedering, dood en opstanding heen.