11 mei 2014
Gemeente van Jezus Christus,
Dia 1
Met het groepje van belijdeniscatechese hebben
we de afgelopen maanden veel gepraat
over wat geloven nu precies is.
Hoe weet je wanneer je gelooft?
Zijn er bepaalde standaarden waar je dan aan moet voldoen?
Hoe weet je of je er klaar voor bent om belijdenis te doen?
En wat houdt dat belijdenis doen dan precies in?
Natuurlijk kwamen we daar niet uit.
Niet precies in ieder geval.
Want je kunt niet ‘precies’ vastleggen wat geloven is.
Je kunt het eigenlijk niet eens bedenken,
Of uitdenken,
het is meer iets wat gebeurt,
of misschien wel aan jou gebeurt,
je als het ware tegemoet komt.
Mooier dan dat kan ik het niet omschrijven,
Het is moeilijk om in woorden te vatten hoe, terwijl wij de afgelopen maanden met elkaar
en met het geloof aan de slag waren,
er langzaam een weg ontstond,
een traject waarin
we op ontdekkingstocht gingen
en elkaar meer konden bieden dan we op onszelf
hadden kunnen uitdenken.
Ja een weg waar iets van God of Geest gebeurde.
Ik weet dus niet precies wanneer het begint,
dat wat je die weg van geloof zou kunnen noemen.
Misschien met iets van buitenaf
wat raakt aan iets van binnenin,
zoals in het verhaal van de broers Simon en Andreas
en de broers Jakobus en Johannes,
die hun netten en hun vader achterlaten
om op hun ‘belijdeniscatechesetraject’
te volgen bij Jezus.
Waarheen die weg zal leiden, daar hebben ze nog geen idee van.
Maar iets van wie Jezus is, of wat Jezus zegt,
raakt hen in hun binnenste.
Dit verhaal van vier mensen die besluiten om Jezus te gaan volgen mogen we lezen om geinspireerd te raken.
Om te kijken, hoe ging het bij hen?
Zo kunnen de verhalen uit de bijbel een bron zijn.
Geen blauwdruk van hoe het moet, maar
een manier om via de hoofdpersonen naar onszelf te kijken.
Want iedereen is anders.
Als we naar die tekst van vandaag kijken
over die vier personen, dan
zie ik een verhaal dat gaat over keuzes maken.
Er staat denk ik ook niet voor niets expliciet
dat ze hun netten en hun váder achterlieten.,
want met hun keuze duiken Johannes en Jakobus en Simon en Andreas ook een weg in
die met volwassen worden te maken heeft,
omdat léven te maken heeft met zelf leren keuzes te maken
en een eigen weg vinden in die keuzes.
En eigenlijk houdt dat eigen weg vinden nooit op.
Vanaf het moment dat je ouders je loslaten,
of proberen los te laten, (ja moeilijk moeilijk)
moet je kijken: waar ga ik heen,
en met wie,
wat is mijn weg?
Want hoe weet je nou wat goed is voor jezelf?
Is er een goede weg?
En hoe herken je die?
En hoe weet je of je belijdenis moet doen?
En hoe wisten Simon en Andreas
En Jakobus en Johannes dat Jezus het waard was
om hun netten en hun vader achter te laten?
Voor die vragen bestaat helaas geen gebruiksaanwijzing,
Maar als je een keuze maakt in het leven,
wens ik dat het een keuze voor iets of iemand
waaraan je je kúnt toevertrouwen.
Wens ik dat het een plek of een persoon is,
waar je veilig zult zijn.
Zoals Simon en Andreas, Jakobus en Johannes moeten hebben gevoeld dat ze zich konden toevertrouwen aan Jezus.
Jezus, die ruimte bood voor vragen,
Die niet op fouten neerkeek,
Die mensen tot hun recht liet komen,
Een venster op God,
Waar zielen tot rust kwamen.
Zoals we hebben gelezen en geluisterd naar psalm 62:
Bij God vindt mijn ziel haar rust,
Van hem komt mijn redding.
Vind een plek waar je tot je recht komt.
Waar je ziel tot rust kan komen.
Een weg waarop je mag vallen en opstaan.
Of je nu vandaag ‘ja’ zegt,
en belijdenis doet,
Of nog lang niet,
Of al heel lang geleden.
Nu staat er al enige tijd heel groot naast mij ‘ja! En amen?’.
Amen komt oorspronkelijk uit het hebreeuws,
En is bedoeld als een soort van bekrachtiging na
Iets dat gezegd is,
Een gebed of een zegening.
Letterlijk betekent het zoiets als: zeker, het is zo. Of ‘het zij zo’.
Ook als je vandaag ja zegt
voel je dan nooit verplicht om ja en amen te zeggen als dat niet goed voelt.
Blijf zelf kijken naar wat jouw weg moet zijn
in het geloof en met God.
Iedereen is anders,
En blijf ook kijken óf je je kunt toevertrouwen en overgeven.
Dat betekent dat je moet blijven zoeken naar die plekken van veiligheid.
Vraag het aan anderen die je kunt vertrouwen,
Blijf in gesprek,
Lees in de bijbel op zoek naar antwoorden op jouw vragen.
Op zoek naar verhalen van mensen en over mensen die het allemaal ook hebben moeten uitvinden.
Het leven, keuzes maken, vallen en opstaan.
In voorbereiding op deze dienst
hebben jullie een lied uitgekozen, dat we straks gaan zingen.
Het lied kwam dit jaar langs in The Passion,
een in Nederland nu al heel bekende grootse jaarlijkse paastraditie, waarbij het verhaal van Jezus op een nieuwe manier wordt gebracht.
Dat refrein klinkt zo:
Kijk omhoog naar de zon, zoek niet naar een antwoord,
Laat het los, hou je vast aan mij.
Ik heb er dan in deze preek iets meer woorden aan gegeven,
Maar goed dat is dan ook een beetje mijn taak,
maar daar komt het wel op neer.
Daar waar die plek is,
waar het veilig is, kun je loslaten,
kun je je overgeven
en kan je ziel tot rust komen.
Dan kun je zeggen, ja,
Het is zo,
Het zij zo,
Moge het zo zijn,
Amen.
