24 maart 2019
Gemeente van Jezus Christus,
Omhakken die hap.
Ja, hak maar om.
De vijgeboom die geplant is
in de wijngaard doet het niet.
Nutteloos,
trekt al jaren water
van andere bomen vandaan,
en vrucht geven? Ho maar.
De eigenaar van de boom is er klaar mee.
Hak maar om, zegt hij tegen de tuinman
van de wijngaard.
Maar deze tuinman,
die elke dag even langs loopt,
en de bomen kent,
zegt: wacht nog even. Geef het tijd.
Wacht nog even.
Geef het tijd.
Gun het rust,
ik zorg dat de grond er om heen
nog een keer wordt omgespit
en dat er mest wordt gegeven,
Wacht nog even.
Schort je oordeel op.
Kom later terug.
En kijk wat er gaat bloeien.
“Wacht nog even” klinkt als balsem voor de ziel
in deze week.
Waarin er weer veel gebeurd is.
De aanslagen in Nieuw Zeeland ebden nog na
toen afgelopen maandag
drie mensen omkwamen in Utrecht,
in ons eigen land,
nadat een schutter hen van het leven beroofde
in een tram
op klaarlichte dag.
Veiligheid die wordt aangetast,
leven dat zo maar ineens op houdt.
Zo gingen we de week in,
begaven ons door de dagen,
naar de woensdag,
bekeken de uitslagen van de
verkiezingen.
Benieuwd naar de toekomst.
Snel was de media.
Met interpretaties,
oordelen links om of rechts om.
Oproepen om aanpak.
Hoe hervinden we onze veiligheid weer?
Hoe gaan we verder?
Wat voor land willen we zijn?
Harde uitspraken
zonder echt te begrijpen
of overgaan tot snelle acties
is iets wat verleidelijk is.
Hak maar om.
Sluit maar. Ziekenhuizen, grenzen.
Haal maar weg wat er niet goed uit ziet.
Of wat het niet helemaal goed doet.
Ontsla. Schrap. En Bezuinig.
Begrijpen daarentegen kost tijd.
Goed kijken ook.
Bovendien heeft begrijpen en tijd nemen
het risico in zich dat compassie om de hoek komt zetten,
begrip voor de andere kant van de zaak.
En dan wordt de snelle of harde actie die gepland stond,
moeilijker.
In deze veertig dagen gaan we met Jezus mee,
reizen mee in zijn voetsporen.
Over een paar weken al zullen we lezen
hoe de gebeurtenissen rondom hem in een eigen
stroomversnelling raken,
en hoe de teleurstelling van de mensen
over Jezus zélf,
die toch niet die strijdbare koning blijkt
die hen van de romeinen gaat verlossen,
samenkomen met
de volksophitsingen door de machthebbers
en zich zullen samenballen in het oordeel:
Kruisig hem, kruisig hem
maar.
Weg er mee.
Zijn eigen dode hout zal hij dan dragen,
op zijn rug,
hout voor het kruis,
hout voor een koning,
takken vol doornen als een kroon
op zijn hoofd.
Een ander soort koning,
een koning van het hart,
een die keer op keer zal kijken naar zijn mensen
en keer op keer zal blijven hopen en bidden dat
ergens de boodschap landt,
dat ergens harten worden geopend,
dat ergens
zij zullen gaan begrijpen
wat een echt koninkrijk inhoudt.
Dat er leven is te midden van het sterven.
Dat overwinning er anders uit ziet
dan dat wij in onze angstige dromen
en in onze onveiligheid verlangen.
Een koninkrijk van moeite maar vol leven,
vol van hen die
nederig van hart durven zijn, ook als daar op getrapt zal worden,
vol van treurenden, die weet hebben van verdriet en wat verdragen is,
van zachtmoedigen, die kunnen en durven luisteren
en barmhartigen, die stil staan als dat nodig is,
en zien wie er ligt langs ” de kant van de weg” en hun afspraken opschorten,
wonden verzorgen,
Vredestichters
en zij hongeren en dorstig zijn naar de gerechtheid,
zoals Jezus het omschreef in zijn bergrede?
Wacht nog even,
klinkt het vandaag.
De tuinman geeft niet op.
Er zit nog wat in. Er zit leven in.
Hij gelooft het.
Laten wij met hem geloven.
Schort je oordeel op.
Kijk en begrijp.
Wachten met snelle acties,
wacht met de bijl aan de wortel.
Maar de vijgebomen die geen vrucht dragen?
Zijn dat de anderen?
Of zijn wij het zelf?
Zijn wij zelf
die nog niet
tot bloei zijn gekomen
die nog niet begrijpen
uit angst of onwetendheid
of niet goed kijken?
Zijn wij het zelf waar de tuinman zo hartstochtelijk voor pleit?
Zijn wij het die compassie
ontvangen,
weer een nieuwe kans krijgen,
en
eindelijk mogen inzien
en vrucht dragen,
zijn wij het die mogen gaan leven,
zoals God het bedoeld heeft?
Amen
