Lieve Zacharias,

Wat staat ons leven op zijn kop sinds een paar weken. Het is zo overweldigend allemaal! Ik zou er dagenlang met jou over kunnen praten. Alleen gaat dat niet omdat jij opeens niet meer kan spreken en ook niet meer kan horen. Aangezien gebarentaal niet onze sterkste kant is, vertrouw ik mijn gedachten en gevoelens maar toe aan het papier. Om ze aan jou te laten lezen, zodat wij elkaar niet kwijtraken in deze rare en verwarrende tijd.

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik je een poosje geleden uitzwaaide. Samen met de andere mannen uit jouw familie was het tijd voor jullie dienstweek in de tempel. Dat is voor jou altijd een bijzondere week. Even opladen door dichtbij God zijn. Je geloof voedden met stilte en rituelen, om daarna vol inspiratie weer voor een half jaar priester te kunnen zijn in ons dorp. Altijd sta je voor onze buren en vrienden klaar met raad, daad en een wijs woord. Maar ’s avonds zie ik hoeveel je dat kost, hoe moe je bent, dus ik gun je die twee weken per jaar van harte (Dat ik daardoor ook twee weken per jaar het huis voor mezelf heb en even niet naar jouw gesnurk hoef te luisteren is een mooie bijkomstigheid).

Deze keer mocht onze neef Abia voor het eerst mee. Als jongste telg in jouw priesterfamilie is het de bedoeling dat hij jou gaat opvolgen. Helaas is het ons nooit gegeven om zelf kinderen te krijgen. Maar Abia is hier kind aan huis en begint al heel wijs te worden.
Van hem heb ik uiteindelijk moeten horen wat er gebeurd is. Jijzelf kon het me immers niet vertellen. Wel zag ik aan je stralende ogen dat er iets heel bijzonders moest zijn gebeurd in Jeruzalem. Al schrijvend heb je de verhalen van Abia aangevuld.

Dat jou de eer toeviel om het wierrookoffer te brengen die avond! Jij mocht het heilige deel van de tempel binnen gaan om daar de wierrook samen met de gebeden van het volk te laten opstijgen naar God. Je was een armlengte verwijderd van het heilige der heiligen, de plaats waar God woont tussen de mensen. Zo dichtbij de Ene! Ik kan me voorstellen wat dit voor jou betekent moet hebben. Lang niet iedere priester mag dit meemaken in zijn leven. Wat had ik graag naast je gestaan op dat moment.

Abia vertelde hoe blij hij voor jou was, omdat hij wist hoe bijzonder dit was. Weer thuis zou dit een fantastisch verhaal opleveren en hij was erbij. Hij zag volgens mij al helemaal voor zich hoe hij stoer kon doen bij zijn vrienden. Alleen kreeg het verhaal een wending die hij niet verwacht had.
Abia vertelde hoe hij jou het heilige zag binnengaan. Dat hij vervolgens met de anderen buiten stond te wachten om samen met jou te bidden. Zelf had hij eerst niets door omdat hij natuurlijk niet precies wist hoe het allemaal zou verlopen. Alleen merkte hij aan de mensen om hem heen op een gegeven moment dat ze onrustig werden. Er werd geschuifeld en zachtjes gefluisterd. Je was inderdaad al wel even weg en hoe lang duurt een offer eigenlijk? Langzaam werd hem duidelijk dat er iets niet klopte en begon hij zich zorgen om jou te maken. Zou je niet lekker zijn geworden en hulp nodig hebben?
Net op het moment dat er een paar priesters naar binnen wilden gaan om te zien hoe het met je was, kwam je weer naar buiten zo beschreef Abia. Woorden waren er niet nodig, want het was gelijk duidelijk dat iets je compleet van je stuk had gebracht. Je straalde, zoals Mozes straalde toen hij de berg afkwam met de 10 geboden. Je had het heilige ontmoet en het had je met stomheid geslagen.

Ontroerd vertelde Abia hoe jij met je gebaren de aanwezigen met Gods zegen de avond in hebt gestuurd. Al kon je niet praten, hij voelde zich ook dichterbij God dan ooit. Wat jij te brengen had was zoveel groter dan je met woorden had kunnen vertellen. Aan jou was te zien en te merken hoe een ontmoeting met de Ene zelf een mens voorgoed kan veranderen.

Wat je precies allemaal gehoord en gezien hebt die dag hoor ik nog graag een keer van je als je weer kunt praten. Je hebt het me proberen te schrijven, maar het lijkt wel alsof je er ook schrijvend de woorden niet voor hebt.

Weet je, lieve Zacharias, ik heb die woorden niet nodig om te voelen wat jou zo van je stuk heeft gebracht. Als een vlinder binnenin mij beweegt zich iets nieuws. Iets wat ik in mijn lange leven nog nooit gevoeld heb. Het is licht en kriebelend en tovert een glimlach op mijn gezicht. Noem het hoop of een nieuw begin, maar wat hier begonnen is door de Eeuwige is niet meer te stoppen.

Alleen jij weet hoe vaak wij samen tot God gebeden hebben. Als we zelf geen woorden hadden met de woorden van de Psalmen: ‘God, U roep ik aan, kom mij te hulp, luister naar mij nu ik tot U roep.’ Jij weet als geen ander hoe we gehoopt hebben, maand na maand. Dat we uiteindelijk hebben leren leven met ons leven zonder kinderen. Alleen jij weet hoeveel pijn dat bleef doen, want zo vaak praat ik daar niet over.
En nu, nu ik zelf zwanger ben, ben ik blij, maar voel ik me tegelijk schuldig. Waarom ik wel en zoveel anderen niet?

Eerlijk gezegd ben ik bang Zacharias. Met elke vezel in mijn lijf voel ik dat het kind dat in mijn binnenste groeit voorbestemd is voor iets groots. Al is het nog zo klein, ik voel een kracht die overweldigend is. Niet te stoppen is wat hier begint.
Uit wat je wist te schrijven begreep ik dat er in jouw ontmoeting met de heilige in de tempel belofterijke woorden zijn gesproken. Dit nieuwe begin, dat in mijn binnenste groeit, zal ervoor zorgen dat mensen opnieuw oog krijgen voor God en voor elkaar. Het is een nieuw begin voor ons twee, maar volgens mij nog zoveel meer dan dat.
Dát is wat me zo bang maakt. Ik weet net zo goed als jij dat het met mensen met een grote taak vaak niet goed afloopt. Onze traditie kent zoveel verhalen daarover. Mensen die door God zelf worden geroepen staan zó vaak recht tegenover de rest van de wereld. En ik weet niet of dit de toekomst is die ik voor mijn kind wil. Zal het gelukkig zijn? Zal hij zich begrepen en geaccepteerd voelen? De antwoorden kennen we nog niet….

Heb je al wel eens bedacht hoe passend jouw naam is? Zacharias: God gedenkt- ja dat heeft hij gedaan! Hij heeft onze gebeden gehoord en als ik het goed aanvoel de gebeden van vele anderen. Als ik denk aan onze buren, vrienden en familie, aan de verhalen die zij ons toevertrouwen, dan is er zoveel verdriet, angst en ellende in de wereld. Is het niet zo dat wij met zijn allen heel hard behoefte hebben aan hoop en een nieuw begin door de Eeuwige zelf?
En ja, mijn lieve Zacharias, dan ben ik ontzettend bang. Maar tegelijk merk ik hoe die stralende kracht, die groter is dan mijn angst en dan jouw zwijgend ongeloof, mij de moed geeft om verwachtingsvol uit te zien naar wat gaat komen.
Hebben wij immers niet de hemel op een kier zien staan? En is het licht wat daardoorheen kwam niet de moeite waard om de deur wijd open voor te zetten?

Ik ga mijn brief afronden. Voor nu ben ik leeg geschreven, maar volgens mij is dit slechts het begin.

Mijn beste Zacharias, ik hou van je en ik zie uit naar de tijd dat we weer eindeloos met elkaar kunnen praten.

Liefs van jouw Elisabet