Gemeente van Jezus Christus, lieve mensen,

Het afgelopen jaar was het thema ‘het goede leven’. Ik geef eerlijk toe dat we daar in de loop van het jaar niet heel veel aandacht aan besteed hebben. Misschien voelt het zelfs wel wat tegenstrijdig om het nog te hebben over dit thema na het jaar dat we achter de rug hebben. Hoe kan je terwijl we nog midden in een pandemie zitten spreken over ‘het goede leven’? Er is zoveel verdriet, angst en onbegrip geweest of nog aanwezig. Er kon zoveel niet en het leven voelde soms zo ingeperkt.
Toch hebben we met volle overtuiging in deze dienst, die een beetje voelt als afsluiting van het afgelopen seizoen, ervoor gekozen om dit thema nog één keer op te pakken. We moesten daarbij denken aan het verhaal in Genesis 1 waarin God na iedere scheppingsdag rondkijkt en concludeert dat het goed is. Het is nog niet af, het is waarschijnlijk niet perfect, maar het is wel goed. Waarom, zo vroegen wij ons af, zou je ook niet als het leven anders loopt toch dingen kunnen zien waarvan je kan zeggen: dat is goed of dat was mooi?
Daarom heb ik aan het begin van deze preek een vraag voor jullie allemaal. Denk eens terug aan de afgelopen maanden en probeer eens één concreet voorbeeld te bedenken waarvan je zegt: dat was goed, dat was mooi of dat verwonderde mij op een positieve manier. Ik geef jullie even om erover na te denken en dan zal Annelies rondgaan met de microfoon.

……
Eigen voorbeelden:
• Kinderen die gelukkig waren dat kinderfeestje alsnog gehouden werd
• Alles wat groeit en bloeit in de schooltuin
• Kopje koffie ’s ochtends samen met Jelmer
• De wandelingen door Weesp en korte ontmoetingen die ik daar soms heb

Het goede is vaak niet groots of overweldigend. Het goede is klein en alledaags, maar daardoor wel meer aanwezig dan wij soms denken.
Het is opvallend dat bij de dingen waaraan gedacht wordt regelmatig andere mensen betrokken zijn. Het goede leven ervaren we vaak juist in de sociale contacten die we hebben. ‘Het goede leven’ is in veel gevallen dus een heel sociaal begrip waarbij je de ander nodig hebt.
Misschien dat door de schaarste van de afgelopen tijd we dat veel meer zijn gaan zien. De contacten die we hadden, waren des te diepgaander. Zo had ik het eens met iemand over het gegeven dat je verjaardag vieren in kleine groepjes ook zijn voordelen heeft. Geen grote kamer voor visite waarbij je vooral loopt te hollen als gastvrouw of gastheer, maar de tijd hebben om elkaar echt te spreken. Dat is voor mij een mooi voorbeeld van moment waarop ik het goede leven ontdekte, juist doordat het anders liep dan normaal.

Dat geldt net zo goed voor ons leven als kerkelijke gemeente. De afgelopen tijd is ook voor de kerk niet makkelijk geweest en we weten niet wat de consequenties gaan zijn voor de toekomst. Toch heb ik de afgelopen maanden in ons midden vele dingen gezien die mooi en goed waren. Wat ik heel bijzonder vind is om te merken hoe met vele gemeenteleden de verbondenheid is gebleven. Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen. Voor sommigen is de afstand tot de kerk gegroeid en is het de vraag of die nog te overbruggen is. Maar als ik zie hoeveel er nog naar de livestream gekeken wordt, hoeveel mensen er afgelopen dinsdag weer bij het koffiedrinken waren, dan ben ik daar heel dankbaar voor en ben ik hoopvol gestemd. Dat zijn van die momenten waarop ik Gods Geest voel waaien in ons midden.

Het voelde het afgelopen seizoen soms alsof we van die losse mozaïeksteentjes waren. Klein, wel kleurrijk, maar niet zo nuttig en vooral losgerukt van de anderen met wie wij normaal een gemeenschap vormen. Zoekend naar dat wat het leven ‘goed’ en ‘mooi’ maakt, zijn we met elkaar dat mozaïek blijven vormen, waarin elk steentje bijdraagt aan het grote geheel. Daar hebben we hard aan gewerkt met allerlei acties, door elkaar te bellen en noem maar op.

Soms bewust, soms onbewust waren we bezig met het zoeken naar het cement tussen de verschillende steentjes, vanuit het verlangen elkaar vast te houden. Iets wat heel belangrijk is, want ook in ‘normale’ omstandigheden is het niet vanzelfsprekend dat we een samenhangend geheel met elkaar vormen. We zijn zo verschillend in talenten, geloofsbeleving en fase van ons leven dat het inzet kost om met elkaar dat geheel te vormen.
Zo zijn we dus met elkaar bezig geweest met datgene waar Paulus over schrijft in Romeinen 15. Houd het beeld van dat mozaïek voor ogen en bedenk dat Paulus die schrijft aan een gemeente waar de verschillen levensgroot waren. Het was een gemeente waar vrije mensen en slaven, joden en heidenen deel van uitmaakten. Een bont geheel van mensen en aan hen schrijft Paulus dus onder andere dit:

[1] Wij, de sterken, moeten de zwakken in hun kwetsbaarheid helpen en niet ons eigen belang dienen. [2] Laat ieder van ons zich richten op het belang van de ander, op wat goed en opbouwend voor hem is. [3] Ook Christus zocht niet zijn eigen belang ….
(5) Moge God, die ons doet volharden en ons troost geeft, u de eensgezindheid geven die Christus Jezus van ons vraagt. [6] Dan zullen jullie eenstemmig lof brengen aan God [7] Aanvaard elkaar daarom ter ere van God, zoals Christus u heeft aanvaard.

Dat Paulus hier spreekt over sterken en zwakken kan wat denigrerend overkomen. Alsof hij een hele groep wegzet als minderwaardig. Zo bedoelt hij het juist niet. Het is zijn bedoeling om de gemeente erop te wijzen dat ze met elkaar gemeente zijn. De één staat nu eenmaal sterker in zijn gelovige schoenen staat dan de ander. De één heeft meer mogelijkheden en de ander zit in de hoek waar de klappen vallen. En op een ander moment kunnen de rollen compleet omgedraaid zijn.
‘Heb oog voor elkaar’ is wat Paulus hiermee wil zeggen. Zie wat de ander nodig heeft. Voor Paulus is het niet voldoende als de verschillende groepen in de gemeente van Rome elkaar tolereren. Nee, zijn verlangen is dat ze solidair zijn met elkaar. Dat ze samen zoeken naar wat goed is voor de ander en dus voor het geheel. Niet je eigen belang zoeken, maar zoeken naar het goede voor de ander en zoeken naar wat het geheel van de gemeente opbouwt.

Paulus heeft het over volharding, over troost en over hoop. Een combinatie van woorden die in de afgelopen tijd juist samen extra zijn gaan klinken. Met hoop, troost op zijn tijd en heel veel volharding zijn we de afgelopen maanden doorgekomen. Voor Paulus is God de bron van die krachten waarmee Hij de gemeente bij elkaar wil houden.

Via die inleiding komt Paulus bij dat prachtige vers dat eigenlijk de samenvatting vormt van alles wat hij in de hoofdstukken ervoor geschreven heeft: ‘Aanvaard elkaar, zoals ook Christus u aanvaard heeft, tot eer van God.’
Wat ons hier in de kerk, de mensen thuis en de mensen buiten de kerk bij elkaar houdt is de onvoorwaardelijke liefde van God voor ons. Hij heeft ons aanvaardt met ons hele hebben en houden, zoals we zijn. Niemand valt daarbuiten.
Het is onze opdracht om vanuit eenzelfde aanvaarding samen met de ander te leven. Dat is niet makkelijk, dat weet ik. Maar ergens weten we diep van binnen ook zelf wel dat het goede leven daar te vinden is waar we in vrede en verdraagzaamheid met de ander leven.
Als je handen en voeten probeert te geven aan deze opdracht van Paulus, dan ga je als gemeente samen in de voetsporen van Jezus, eensgezind en eenstemmig. Als een kleurrijk mozaïek dat samenhang vertoont.

Tot eer van God zo concludeert Paulus. Dat ben ik met hem eens, want ik denk dat God intens kan genieten van die momenten waarop de mozaïeksteentjes in elkaar vallen en met elkaar een kleurrijk geheel vormen. Zo onaf en incompleet als het voor ons misschien soms voelt. God is in staat veel meer te zien dan wij durven denken of hopen.

Daarom mag ons gebed aan het einde van dit seizoen
En voor de tijd die komen gaat zijn:

Grote God die overstroomt van onvoorwaardelijke liefde,

Wilt U het cement zijn in onze gemeente?
Opdat wij met elkaar die kleurrijke gemeenschap vormen
Waarin ruimte is voor het goede leven
Met elkaar en met U.

Amen