13 februari 2011
Het is nog heel vroeg in de ochtend,
en je wekker gaat.
Gruwelijk. En het is ook nog donker buiten.
Je hebt geen zin.
Je hebt geen zin om op te staan.
En je trekt het dekbed nog eens
over je oren heen,
zodat je bijna helemaal onder de dekens ligt.
En daar,
lijkt het wel alsof je voor heel even nog,
alles wat er vandaag moet gebeuren,
en alle gedoe,
dat je dat nog even kan uitstellen.
Tuurlijk, iedereen
(tenminste dat denk ik)
heeft wel eens moeite op te staan.
Maar er kunnen dingen zijn,
waar je zo tegen op ziet,
dat het nog moeilijker wordt, dat opstaan.
Er kunnen dingen zijn, die al hele tijd door je hoofd malen,
waar je misschien die avond daarvoor nog
over hebt nagedacht,
Je weet niet goed wat je er mee aan moet.
Je hebt er ook geen directe oplossing voor die dingen.
En dus blijf je liggen,
onder de dekens.
En je denkt:
Laat mij maar even.
Laat mij maar liggen.
Laat deze dag maar even voorbij gaan.
Nee, nog beter,
laat maar heel veel regen komen.
Een storm!
Spoel alles maar weg.
Alle gedoe, en al die dingen die niet lekker lopen:
en je denkt: ik kom er wel weer uit,
uit dit bed, als alles opgelost is.
En weggespoeld.
In het noachverhaal van vandaag
gebeurt dat toch ook?
Toch?
Water erover heen, over die aarde,
zo. Alle problemen weg.
Einde verhaal.
Weet je wat gek is?
Ik bedacht me,
dat hele verhaal begint dan eigenlijk pas,
helemaal op het eind.
Op het moment dat die regenboog verschijnt.
Want dan begint het verhaal van de mensen op aarde eigenlijk opnieuw.
Ze krijgen een nieuwe kans,
om het te proberen.
Om te leven op een goede manier.
De ark gaat open.
De wereld ligt voor hun voeten.
Maar het duurt niet lang
Of komen er ook weer nieuwe problemen.
Mensen beginnen zich weer
aan elkaar te irriteren,
iemand gaat vreemd met de vriendin
van een ander,
iemand anders wordt uitgelachen om haar mening,
er vormen zich kleine en grotere ruzies.
Alle problemen die weggespoeld,
en dus opgelost leken,
komen weer op andere manieren
net zo hard terug.
Ik weet natuurlijk niet tegen welke dingen jij opziet,
wat je dwars zit en
wat er speelt in jouw leven.
’s Ochtends onder je dekbed,
als je aan sommige dingen denkt
en het opstaan nog even uitstelt,
kun je natuurlijk wensen dat alles
wat je dwarszit op wonderlijke wijze
is verdwenen op een ochtend.
Maar dan nog moet jij opstaan,
en dan nog ga jij weer verder met jouw leven,
en met wie jij bent.
En na een tijdje komen er misschien weer nieuwe problemen,
of je maakt weer diezelfde fouten.
Net als na het nieuwe begin met noach.
Daarom vraag ik mij af:
Misschien gaat het er dus niet zozeer
om dat de dingen om
ons heen veranderen,
maar om iets anders?
Er komt een blinde man bij Jezus.
Jezus legt zijn handen op de ogen van de man,
en hij geneest.
Hij kan weer zien.
Het is een wonder,
maar het verhaal gaat ook over meer dan alleen
het genezen van de twee ogen van deze man.
Het gaat ook over hoe blind
mensen,
ook jij en ik, sowieso kunnen zijn.
En dan niet letterlijk, maar figuurlijk.
Dat we misschien wel kunnen kijken,
maar soms zien we niet echt.
Zo kunnen we blind
zijn voor onze eigen fouten,
of al een hele tijd met oogkleppen oplopen.
We doen dat niet expres,
maar we hebben soms
iets of iemand nodig
die ons wakker schudt,
zijn of haar vinger op die zere plek legt,
onze blindheid aanraakt,
en ons opnieuw leert kijken naar de wereld,
naar de dingen om ons heen.
Hoe leer je opnieuw kijken?
Dat is nog niet gemakkelijk.
Soms moet er iets gebeuren
iets onverwachts.
Soms kun je zelf een klein begin maken.
In de liturgie vind je een bladzijde met lijntjes.
Alles wat je bezighoudt,
wat je dwarszit, verlangt of wenst voor jezelf
of voor iemand anders
kun je hier op kwijt, straks na de preek heb je daar ruim de tijd voor.
De briefjes komen terecht in lege flessen
die straks rond zullen gaan.
Zo wordt het een soort flessenpost.
Het is niet verplicht en de briefjes
blijven anoniem,
en ik lees er niet hardop uit voor.
De flessen komen terecht op een zee-tafel,
als reflectie van al onze gebeden,
al onze vragen,
en onze wensen voor een nieuw begin, klein of groot,
in ons eigen leven.
Wat ik misschien probeer te zeggen is dit:
Misschien vragen problemen,
vraagt dat wat ons bezig houdt,
gisteren en eergisteren en daarvoor,
er juist niet om
om in 1 nacht
te worden weggeveegd of weggespoeld.
Want misschien zijn het niet de dingen om ons heen
die moeten veranderen,
maar wijzelf?
Bekijk je leven opnieuw.
Vandaag is een nieuw begin.
Amen
