17 februari 2008
ds. Wim Lamfers
Kyriëgebed:
Laat ons bidden voor al die miljoenen mensen die naar de stad of naar het buitenland zijn getrokken omdat daar wel werk is, maar daar niet hebben gevonden wat zij zochten. Het werk is smerig, ongezond en slecht betaald. Het leven in een achterbuurt is hard. Eng behuisd in een slechte woning vreten heimwee en nostalgie aan al je zekerheden. Je bent er amper op vooruit gegaan. Dromen bleken weer eens bedrog te zijn, maar terug naar af kan men niet meer.
Wees met deze gefrustreerde mensen die klem zitten, teleurgesteld zijn, zich nergens thuis voelen, zich zorgen maken om de toekomst van hun kinderen. Geef hun de wijsheid om zich te kunnen aanpassen aan de nieuwe omgeving, opdat dromen van een betere toekomst geen nachtmerries worden en aanpassingsproblemen niet generaties lang duren.
Laat ons bidden voor wie gebukt gaan onder lijden zonder enig uitzicht op verbetering van hun situatie. Je ziet alleen maar huizenhoge problemen en nergens uitkomst, nergens een lichtpuntje.
Mensen ten prooi aan wanhoop, verdriet en onzekerheid. Mensen, die het gevoel hebben dat zij geleefd worden, omdat zij zelf geen grip meer hebben op hun leven.
Maak dat deze mensen niet moedeloos ronddobberen zonder ergens op aan te koersen, maar de moed bij elkaar kunnen rapen om door lijden en verdriet heen verder te komen dan een heilloos nulpunt, dat zo funest is voor een mens. Breng een heilzame wending in het lot van deze mensen, zodat ook in hun bestaan het licht van de verlossing doorbreekt, er een oplossing komt, zodat men toekomst heeft.
Heer, wij bidden U: KYRIE ELEISON
Gebed van de zondag:
Laten wij bidden.
Gij die weet wie wij zijn. Gij die weet dat wij onszelf niet kunnen helpen, dat het ons aan kracht ontbreekt nu wij op leeftijd zijn gekomen. Houd de wacht over ons, geef ons kracht om te leven. Bescherm ons tegen onheil.
Laat Uw licht over ons opgaan, zodat er meer is dan zorgen en pijn.
Open ons de ogen om te zien wat ons tot vrede dient, ons blij en dankbaar maakt.
Open ons hart, zodat wet en profeten ons eigen worden, weerklank in ons leven vinden, mede via ons in vervulling gaan op heel de aarde
in deze veertig dagen en heel ons leven. AMEN.
Projekt: thema: beginners.
Als je je een voorstelling maakt van een stad waar het leven goed is, wat voor beelden komen er dan in je op? Voor de stad van je dromen heb je natuurlijk bouwmaterialen nodig. Maar wat nog belangrijker is, heb je mensen nodig, want zonder mensen om ons heen kan een stad nooit tot leven komen. In deze veertigdagentijd gaan we dan ook op zoek naar mensen die samen met ons de stad van onze dromen dichterbij brengen.
Voordat de kinderen naar de kinderdienst gaan, zal de predikant met de kinderen kijken naar en praten over de posters en vacatures, deze hangen op een prikbord en op de muur (de datum staat erbij).
Tijdens de kinderdienst vertellen we het verhaal over Nehemia en bespreken we het thema van de zondag. Daarbij verzinnen we met de kinderen een woord dat we op een steen voor de muur schrijven. Die stenen (1 van de grote en 1 van de kleine groep) met tekst nemen we na de kinderdienst mee naar de kerk en verwerken we dan in de muur.
We bouwen in de kerk een muur van schoenendozen. Met Palmpasen komt er een mooie poort in, zodat de optocht er doorheen kan gaan.
Ik in krant met personeelsadvertenties bladeren.
Deze zondag zoeken wij ter vervulling van de vacature ‘beginners’, enthousiaste mensen die meteen aan de slag willen. Daartoe heb je oude werkkleding nodig en mooie ideeën over hoe de stad van je dromen eruit moet gaan zien. Wat voor ideeën hebben jullie? Hoe ziet een stad waar het goed wonen is er uit?
Geldproject: hiervoor zal in de muur een spaarpot verwerkt worden, zodat ook gemeenteleden dit project kunnen steunen. Samen met de Katholieke Parochie kozen we voor een project van de “Stichting Papoea jeugd naar school”. Wij sparen voor de bouw en verbouw van 2 basisscholen en 1 kleuterschool. “De stad van je dromen” moet ook op Irian Yaja werkelijkheid worden.
Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, dag in dag uit, dag en nacht, alsmaar die zeurderige pijn. Komt er dan nooit een eind aan? Als er iets is dat een mens nekt, dan is het wel pijn waar geen eind aan komt. Je kunt je gedachten nergens anders op richten dan op die akelige pijn. Je wordt er moedeloos van, van pijn die je niet loslaat.
Met verdriet gaat het net zo. Het gemis houdt je voortdurend bezig, je komt er niet los van. Er is altijd wel een aanleiding om te denken aan diegene met wie je zo lang je leven deelde, maar er nu niet meer is. Het gemis beheerst je hele doen en laten zo ingrijpend, dat je geen greep meer hebt op de situatie. Je wordt geleefd. En dat maakt een mens radeloos.
De lijdensweg van Jezus is ook een barre tocht door het leven. Steeds weer stuit Hij op tegenstand. Steeds weer is er ongeloof om Hem heen. Voortdurend onbegrip is Zijn deel. Voortdurend eenzaam. Wie houdt dat vol? Wat moet Jezus veel te verwerken hebben gehad!
Ook Jezus staat er helemaal alleen voor. Over hoe Hij zich gevoeld moet hebben zullen we het maar niet hebben. Maar ondanks Zijn moeilijkheden blijft Jezus openstaan voor Zijn omgeving. Hij sluit zich niet af van Zijn omgeving vol tegenwerking. Steeds weer kunnen mensen bij Hem terecht met hun moeilijkheden. Zou DAT Hem misschien de kracht hebben gegeven om niet bij de pakken neer te zitten, maar door te gaan? Niet als een accu leeglopen, omdat je er steeds voor anderen bent. Juist daardoor kracht opdoen: door er voor mensen in je omgeving te zijn. Wonderlijk, dat dat zo werkt. Wonderlijk, dat dat beter werkt dan je opsluiten met je verdriet, niemand willen zien, er voor niemand zijn.
Jezus laat ons zien dat je op twee manieren kunt omgaan met verdriet en tegenslag. Je kunt je verongelijkt opsluiten met je problemen. Dan wint het zelfmedelijden het van het medelijden met anderen. Dan zie je de moeilijkheden van anderen niet eens, want dan zie je niet meer dan je eigen problemen. Geen uitzicht. Een klein wereldje. Een zielig hoopje mens. Om moedeloos van te worden. Jezus gaat anders met de problemen om. Hij laat ons zien dat je ook verder kunt kijken dan je verdriet, pijn en zorgen. Wie zo in het leven staat kan oog hebben voor lichtpuntjes. Wie om zich heen kijkt kan voor anderen zo´n lichtpuntje zijn. Dan is er meer dan een kruis waaronder je zwaar gebukt gaat. Dan is er onderweg naar Golgotha toch licht in de duisternis. Dan straal je, ondanks je ellende, iets bijzonders uit, wat anderen raakt. Ze moesten eens weten hoe je van binnen voelt. Maar aan de buitenkant is iets anders te zien, iets dat mensen goed doet.
Wet en profeten als bron van inspiratie om ondanks alles verder te gaan, om toch een lichtpuntje te zien. Bemoediging in plaats van moedeloosheid. Kracht opdoen in plaats van totaal uitgeput zijn. Temidden van alle ellende een wonderlijke ervaring opdoen, die je wezenlijk verder helpt. Diep in de put zitten en dan toch een topervaring, als je iets bijzonders uitstraalt, oog hebt voor het Taborlicht. Zo wordt een moeilijke tijd vol verdriet, lijden en pijn toch meer dan doffe ellende, door het oog gericht te houden op Jezus, die ons is voorgegaan, het lijden door, dwars door duisternis heen, door een lichtpuntje te zijn voor anderen.
Je kunt bij de pakken neer zitten, maar je kunt ook de draad oppakken. Je kunt je door tegenwerking uit het veld laten slaan, maar je kunt ook vol vertrouwen doorgaan, net als Jezus en Nehemia. Waar je Godsvertrouwen wegvalt, zakt alle grond onder je voeten weg. Heeft het verdriet het gewonnen van je zelfvertrouwen, dan ben je weg. Nehemia en Jezus laten dat niet toe. Dwars tegen de moeilijkheden in gaan zij door met wat zij als doel voor ogen hebben. Zij laten zich niet uit het veld slaan, niet klein krijgen, hoewel zij tegenslag op tegenslag moeten incasseren.
‘Sta op, wees niet bang’. Niet langer bij de pakken neerzitten, maar jezelf aanpakken, al je moed bij elkaar rapen en aan een nieuwe taak beginnen. Je leven niet langer door angst laten beheersen, je niet langer uit het veld laten slaan, maar de moed hebben om door te gaan met leven, ook al is dat lang niet gemakkelijk, vergt dat heel wat van je.
Nee, moeilijkheden overwinnen is niet gemakkelijk. Dat gaat niet van een leien dakje. Het is niet eenvoudig om op te staan uit je verdriet; maar het is niet onmogelijk! Stukje bij beetje, steen voor steen kan je een nieuwe levensfase opbouwen. Er is leven na verdriet en ellende. Het leven houdt niet op bij de dood van die ene, al lijkt dat WEL zo te zijn. Er is ook zoiets als kracht, ondanks alle verdriet. Er is ook zoiets als vastberadenheid, kracht dwars door je tranen heen. Ondanks alles toch moed op het leven. Daarom klinken rond wet en profeten verhalen vol bemoediging, opdat ons Godsvertrouwen niet tot nul wordt gereduceerd. Daarom horen wij deze zondag twee verhalen om ons een hart onder de riem te steken, opdat wij niet ten onder gaan als pijn en verdriet ons deel zijn, er nergens uitkomst lijkt te zijn, maar wij opstaan uit ons verdriet, onbevreesd aan de gang gaan, bemoedigd door alles in het licht van God te zien en medemensen te omschijnen met zijn heerlijkheid. Op zondag ‘Reminiscere’ horen wij tot onze vreugde dat God in barmhartigheid omziet naar zijn volk, dat menigmaal in het leven deel heeft gehad aan lijden en een uitzichtloze situatie. God brengt een keer in ons lot, waardoor niet lijden, maar uitzicht het laatste woord heeft, niet een puinhoop, maar opbouw, als God genadig zijn licht over ons bestaan laat schijnen. Wij mogen vol goede moed verder gaan onder zijn zegen.
Onderweg naar Golgotha is er een pleisterplaats op de berg van het verbond. Op weg naar de stad van je dromen komt er iets goeds tot stand. Bemoedigd gaan wij met de moed van het geloof verder, ook al is het in het leven niet altijd even gemakkelijk. Vol goede moed doorgaan, omdat God ons niet loslaat, zijn oog op ons gericht houdt, ons onderweg de kracht geeft die wij nodig hebben.
Hij ziet de rampspoed voor zich, maar de Heer ziet meer en Nehemia met Hem. Dat meer dan het gewone zien, daar gaat het om, als het erom spant in het leven. Daarom gaat het in Gods levende woord om dat raadselachtige meer dan het gewone, opdat wij daarin een gelijkenis met ONS leven herkennen. Zo gaat het, uiteindelijk, God zij dank in het leven. Toch meer dan verdriet. Niet alleen maar pijn. Omdat er een God is die ons troost, ons kracht en moed geeft om verder te gaan.
‘Laten we dan meteen met de herbouw beginnen’. Ze staan op, pakken de brokstukken van hun leven bij elkaar en brengen weer structuur aan in hun bestaan. Zo maken zij weer wat van hun leven. Ook al lijkt de puinhoop hopeloos groot, zij gaan niet bij de pakken neer zitten, maar durven op te staan tot een nieuw leven. Ook al is lijden ons deel, wij blijven het verwachten van de opstanding, omdat de Heer ons dat heeft voorgeleefd. Wij zijn onderweg naar het nieuwe Jeruzalem. En Hij maakte … het licht. Amen.
Gesprek met de kinderen: wat gaan we vandaag bouwen? Hoeveel stenen hebben jullie vandaag meegenomen en wat staat er op die stenen?
Een woord dat we op een steen voor de muur schrijven, die stenen met tekst (1 van de grote en 1 van de kleine groep) nemen we na de kinderdienst mee naar de kerk en verwerken we dan in de muur van schoenendozen.
Kyriëgebed:
Laat ons bidden voor al die miljoenen mensen die naar de stad of naar het buitenland zijn getrokken omdat daar wel werk is, maar daar niet hebben gevonden wat zij zochten. Het werk is smerig, ongezond en slecht betaald. Het leven in een achterbuurt is hard. Eng behuisd in een slechte woning vreten heimwee en nostalgie aan al je zekerheden. Je bent er amper op vooruit gegaan. Dromen bleken weer eens bedrog te zijn, maar terug naar af kan men niet meer.
Wees met deze gefrustreerde mensen die klem zitten, teleurgesteld zijn, zich nergens thuis voelen, zich zorgen maken om de toekomst van hun kinderen. Geef hun de wijsheid om zich te kunnen aanpassen aan de nieuwe omgeving, opdat dromen van een betere toekomst geen nachtmerries worden en aanpassingsproblemen niet generaties lang duren.
Laat ons bidden voor wie gebukt gaan onder lijden zonder enig uitzicht op verbetering van hun situatie. Je ziet alleen maar huizenhoge problemen en nergens uitkomst, nergens een lichtpuntje.
Mensen ten prooi aan wanhoop, verdriet en onzekerheid. Mensen, die het gevoel hebben dat zij geleefd worden, omdat zij zelf geen grip meer hebben op hun leven.
Maak dat deze mensen niet moedeloos ronddobberen zonder ergens op aan te koersen, maar de moed bij elkaar kunnen rapen om door lijden en verdriet heen verder te komen dan een heilloos nulpunt, dat zo funest is voor een mens. Breng een heilzame wending in het lot van deze mensen, zodat ook in hun bestaan het licht van de verlossing doorbreekt, er een oplossing komt, zodat men toekomst heeft.
Heer, wij bidden U: KYRIE ELEISON
Gebeden:
Waar neerslachtigheid ons in de greep heeft, bidden wij U om vertrouwen.
Waar moedeloosheid om zich heen grijpt, bidden wij U om kracht.
Waar verdriet ons leven lam legt, bidden wij U om troost.
Neem ons bij de hand, baan, net als eens door de Rode zee, voor ons een weg dwars door de moeilijkheden heen en maak dat wij weer kunnen deelnemen aan het volle leven.
Je zou zo graag meedoen, maar je voelt je buitengesloten. Het lijkt wel alsof zij jou niet eens zien staan. Waarom durf je je niet wat zelfverzekerder op te stellen? Jij hoort er toch ook bij?
Wees met kinderen die net niet genoeg zelfvertrouwen hebben, op het beslissende moment niet durven. Geef hun dat beetje lef wat zij zo nodig hebben om vrolijk en zelfverzekerd in het leven te staan.
God, wij danken U dat mensen verder kunnen waar alle wegen dood leken te lopen. Dat mensen weer vreugde in hun leven ervaren waar verdriet alles bepalend aanwezig leek te zijn. Dat mensen weer moed hebben verzameld waar moedeloosheid het voor het zeggen leek te hebben. Blijf deze mensen omgeven met Uw goedheid.
Laat ons bidden voor wie het in het leven allemaal steeds bij de handen afbreekt. Welvaart of vooruitgang kennen zij niet, wel zorgen, wel een pijnlijke onzekerheid die aan je knaagt. Waarom vergaat het die anderen wel goed en mij niet?
Breng een keer in het lot van deze mensen, opdat er uitzicht en toekomst is.
Wees met Uw kerk. Dat Uw gemeente mensen iets te bieden heeft wat zij nodig hebben, wat hun aanspreekt. Dat mensen zich thuis voelen in de kerk. Dat wij als kerk niet alleen ouderen weten te bereiken. Dat kerken creatief weten in te spelen op wat mensen zoeken, opdat mensen zich herkend, geraakt en geborgen weten.
Maak dat men in het onderwijs nu eindelijk afscheid durft te nemen van de waan van de dag die nergens toe heeft geleid, opdat kinderen op een goede wijze gedegen worden voorbereid op het leven.
Omgeef wie ziek zijn met Uw goede zorgen, opdat mensen uitkomst zien. Totaal afhankelijk zijn van de hulp van anderen is zo moeilijk te verteren.
Dat wie een zieke begeleiden dat met veel tact en gevoel doen, opdat medemensen steun ervaren in moeilijke tijden, niet al hun zekerheden achter de horizon verdwijnen.
Laat wie oud zijn geworden hun latere jaren te beleven als een volmaken van wat nog onvolledig was. Maak dat een driftige cultus waarin alleen meetelt wie jong en sexy is de of van het volle leven niet teniet doet, niet tot een fatale blikvernauwing leidt, die medemensen uitsluit, afschrijft, zomaar prijsgeeft aan de vergetelheid. Laat uw licht over ons opgaan, opdat wij ons veilig en geborgen weten.
Heer, wij smeken U: HEILIG UW NAAM…
In ons stil gebed storten wij ons hart uit voor de Heer.
Heer, wij smeken U: HEILIG UW NAAM…
OV
