14 juni 2015
Gemeente van Jezus Christus,
Dit is een foto van twee jaar geleden, gemaakt in Kiev,
toen die plek het toneel was van demonstraties tegen de regering.
We zien een jonge man achter een piano
voor een rij intimiderende oproerpolitie.
Die jonge man is de 22 jarige Markiyan.
Op internet zegt hij: “Ik wil
een ander geluid laten horen. En laten zien dat ik
een mens ben die mooie dingen kan doen.
Met muziek kunnen we dan zo
de politie misschien raken.
Niet op een agressieve, maar een zachte manier.”.
Je moet het maar durven. Op die manier.
Met je pianootje en je weet niet wat er gaat gebeuren.
Toch raakt het me, deze foto,
en dat hij dit zo heeft geprobeerd,
zachtheid tegenover bruutheid als een vorm van opstand.
Geen stenen of rookbommen,
en ook niet thuisblijven, of je nek niet uitsteken, maar deze vorm-
recht op het hart af gaan.
Dat vind ik moedig.
Soms hoor ik wel eens zeggen:
De wereld wordt steeds harder.
Ik weet niet of dat waar is.
Ik vind het verhaal dat we vandaag hebben gelezen
en dat meer dan 2000 jaar oud is ook best pittig.
Een vrouw is door een groep mannen meegesleurd
naar Jezus, op overspel betrapt.
Of dat waar is, weten we ook niet,
en ook niet wat ze dan bedoelen met overspel,
en waar diegene is met we ze wel of niet overpel pleegde,
die krijgen we ook niet te zien.
Alleen die vrouw.
En dat alleen al vind ik niet eerlijk.
Mensen staan klaar om haar te stenigen,
dat moet van de wet, zeggen ze.
Als de mannen aandringen bij jezus,
om zijn oordeel te geven,
gaat hij door zijn knieën en begint in het zand te schrijven.
Dat is wel wat vreemd en
we komen er niet achter wat Jezus precies opschrijft.
Het lijkt wel alsof hij zich onttrekt van de situatie.
Maar is dat zo?
Als de mannen nog een keer aandringen, zegt Jezus:
wie zonder zonde is, gooi de eerste steen.
En dan gaat hij weer verder met schrijven, zwijgend.
Er zijn situaties, dat merk je aan de spanning die in de lucht hangt,
die op het punt staan om te escaleren.
Er hoeft maar íets te gebeuren of iemand flipt.
Een agressief weerwoord, eerste steen, een eerste geweerschot,
het is zo makkelijk gebeurd.
Daarom vind ik wat jezus doet, ergens wel lijken
op de actie van de pianoman in kiev.
Van alle mogelijke oplossingen, letterlijk of figuurlijk
stenen gooien, kiezen ze iets anders.
Met een soort van zachte hand laten ze de waanzin van de situatie zien.
Die zachte hand roept vragen op:
Willen we echt zo tegen over elkaar staan?
Waarom wensen we elkaar deze pijn toe?
Dan druppelen langzaam de mannen rondom de vrouw af.
Ja, de wereld is hard.
Nog net zo hard als 2000 jaar geleden.
Dat geloof ik wel.
En er zullen nog genoeg momenten zijn in ons leven
dat het voelt alsof we midden in de kring zijn gezet,
en beoordeeld worden op wie we zijn, of wat we hebben gedaan.
Ook al zien andere dat verkeerd.
Er zullen ook momenten zijn dat we
met onze eigen woede, frustraties, jaloezie en oordelen,
de omstanders zijn.
Want wij zijn de ander. De ander is ons.
De belangrijkste vraag in elke positie, is:
Kun je op tijd zien wat de waanzin van de situatie is?
Ik denk, voel, weet en geloof:
dat de zachtheid die we hier zien
een vorm van opstand is die wereld nodig heeft.
Het is niet niets doen, of iets zomaar laten gebeuren.
Maar het is een andere weg kiezen.
En de schoonheid laten zien van het leven.
Ook al sta je met je rug tegen de muur,
nog steeds heb je een keuze in hoe je op iets reageert.
Alleen met liefde kun je een ander stoppen om kapot te maken
wat kwetsbaar en heilig is.
Zodat de ander misschien wel ineens in gaat zien:
die jongen of dat meisjes, of die man of die vrouw
is niet anders dan ikzelf.
